Proszę sobie przemyśleć i przypomnieć, czy w dzieciństwie (jako małe dziecko) obserwował pan lub pana mama takie objawy jak: odmawianie spania w swoim łóżku; powtarzające się koszmary senne, w których oddzielenie od bliskich jest głównym tematem; poważny niepokój w sytuacji oddzielenia od bliskich z powodu wyjazdu samego dziecka lub członków rodziny, lub w sytuacji, gdy taka rozłąka jest spodziewana; nadmierne zamartwianie się bezpieczeństwem członka rodziny; zamartwianie się zgubieniem się; odmawianie chodzenia do szkoły; lękliwość i niechęć do pozostawania samemu; częste bóle brzucha, głowy; uskarżanie się na stan zdrowia; bóle lub napięcie mięśni; nadmierne zamartwianie się swoim bezpieczeństwem; nadmierna „przylepność”, nawet gdy dziecko jest w domu z rodzicami; objawy paniki lub wybuchy złości w sytuacji separacji od bliskich.
Jeżeli tak, to jest to tzw. lęk separacyjny, który występuje u małych dzieci. Trzeba pamiętać też o tym, że jeżeli taki lęk występuje u dzieci starszych, to mógł się rozwinąć zespół lęku separacyjnego. Należy wtedy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem psychiatrą lub psychologiem klinicznym w celu diagnozy i dalszej terapii. Takie lęki są związane przede wszystkim z brakiem bezpieczeństwa w rodzinie, rozwodem lub separacją rodziców, chorobą lub śmiercią kogoś z rodziny, zmęczeniem oraz zmianami, które występują w życiu, np. przedszkolnym. Zapytaj się mamy, czy któreś z tych objawów występowały u ciebie, jak byłeś mały. Czy one występowały też w przedszkolu? I czy zaistniała taka sytuacja, o której wspomniałam wcześniej, że ten lęk mógł u ciebie wystąpić? Jeżeli tak, to proponuję jak najszybciej skontaktować się z psychologiem.
Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza.
Inne porady tego eksperta
