Nastolatek: co oznacza i skąd wzięło się spanie z mamą? [Porada eksperta]

Mam 17 lat, jestem chłopcem. Mam taką sytuację, że spałem z mamą do 16. roku życia. Nie tylko z nią, ale też i z tatą, z bratem, z kolegą (ale to już wieczory spędzone przy grach, bo była tylko jedna kanapa), sam też spałem, ale to było bardzo rzadko. Większość jednak tych wieczorów było przespanych z mamą. Nurtuje mnie pytanie: jaki ma to na mnie wpływ? Dodam jeszcze, że jak spałem z mamą, to tata spał w salonie przed telewizorem. Nawet, jak z nią nie spałem, to tata i tak spał większość nocy w salonie. Teraz poprosiłem mamę, żebyśmy poszli do psychologa, ale ona nie chce i mówi, że to głupia sprawa. Ja jednak chciałbym wiedzieć, co z tą sytuacją zrobić. Chciałbym jeszcze napisać, że od początku bardzo często wchodziłem do sypialni do łóżka mamy, ale były też noce, że próbowałem sam zasnąć w swoim pokoju, jednak w większości przypadków szedłem do niej.

Proszę sobie przemyśleć i przypomnieć, czy w dzieciństwie (jako małe dziecko) obserwował pan lub pana mama takie objawy jak: odmawianie spania w swoim łóżku; powtarzające się koszmary senne, w których oddzielenie od bliskich jest głównym tematem; poważny niepokój w sytuacji oddzielenia od bliskich z powodu wyjazdu samego dziecka lub członków rodziny, lub w sytuacji, gdy taka rozłąka jest spodziewana; nadmierne zamartwianie się bezpieczeństwem członka rodziny; zamartwianie się zgubieniem się; odmawianie chodzenia do szkoły; lękliwość i niechęć do pozostawania samemu; częste bóle brzucha, głowy; uskarżanie się na stan zdrowia; bóle lub napięcie mięśni; nadmierne zamartwianie się swoim bezpieczeństwem; nadmierna „przylepność”, nawet gdy dziecko jest w domu z rodzicami; objawy paniki lub wybuchy złości w sytuacji separacji od bliskich.

Jeżeli tak, to jest to tzw. lęk separacyjny, który występuje u małych dzieci. Trzeba pamiętać też o tym, że jeżeli taki lęk występuje u dzieci starszych, to mógł się rozwinąć zespół lęku separacyjnego. Należy wtedy jak najszybciej skontaktować się z lekarzem psychiatrą lub psychologiem klinicznym w celu diagnozy i dalszej terapii. Takie lęki są związane przede wszystkim z brakiem bezpieczeństwa w rodzinie, rozwodem lub separacją rodziców, chorobą lub śmiercią kogoś z rodziny, zmęczeniem oraz zmianami, które występują w życiu, np. przedszkolnym. Zapytaj się mamy, czy któreś z tych objawów występowały u ciebie, jak byłeś mały. Czy one występowały też w przedszkolu? I czy zaistniała taka sytuacja, o której wspomniałam wcześniej, że ten lęk mógł u ciebie wystąpić? Jeżeli tak, to proponuję jak najszybciej skontaktować się z psychologiem.