Kwas moczowy - normy w badaniu krwi

Kwas moczowy jest jest jednym z parametrów w badaniach biochemicznych. Poziom jego stężenia w organizmie jest istotny przede wszystkim przy diagnozowaniu dny moczanowej i chorób nerek. Sprawdź, jakie są normy kwasu moczowego we krwi i o czym może świadczyć jego zbyt wysoki poziom.

Kwas moczowy jest końcowym produktem metabolizmu zasad purynowych, a jego stężenie zależy od tempa procesów syntezy i wydalania z organizmu. Badanie biochemiczne krwi pod kątem stężenia kwasu moczowego zleca się, gdy istnieje podejrzenie dny moczanowej, chorób nerek czy chorób rozrostowych. Takie badanie wykonuje się również w celu kontrolowania poprawności i skuteczności leczenia.

Kwas moczowy: normy w badaniu biochemicznym

Poziom kwasu moczowego we krwi, aby nie wpływał niekorzystnie na zdrowie, powinien niższy niż 6mg/dl. Jednak u osób z grupy wysokiego ryzyka sercowo-naczyniowego z powinien być jeszcze niższy - wynosząc mniej niż 5 mg/dl.

Wzrost stężenia kwasu moczowego

Wzrost stężenia kwasu moczowego we krwi oznacza zwiększoną jego produkcję przez organizm. Nadmierny wzrost stężenia kwasu moczowego (hiperurykemia) może mieć charakter pierwotny lub wtórny. Pierwotna hiporurykemia rozwija się w wyniku wrodzonych defektów metabolizmu, np. zespół Lesch-Nyhana (około 1 procent przypadków) lub zaburzenia sekrecji w kanalikach nerkowych (99 procent przypadków). Przyczyną hiperurykemii wtórnej mogą być:

• dieta wysokobiałkowa, która jest bogata właśnie w puryny
• dna mocznowa
• łuszczyca
• niedotlenienie tkanek
• duże uszkodzenia tkanek np. w wyniku wypadku czy w przypadku nowotworów - masywny rozpad komórek podczas chemioterapii
• niewydolność nerek
• zatrucie ołowiem
• niektóre leki

Spadek stężenia kwasu moczowego

Spadek stężenia kwasu moczowego to hipourykemia. Może ona świadczyć o zaburzeniach metabolicznych - pojawia się np. w ksantynurii (rzadkie zaburzenie genetyczne, którego leczenie polega na przyjmowaniu dużej ilości płynów i unikaniu żywności bogatej w puryny) lub w wyniku zwiększenia wydzielania nerkowego, np. w SIADH czyli w zespole Schwartza-Barttera (zespole niewłaściwego uwalniania wazopresyny). Może być także kombinacją obydwu tych stanów.