Spis treści
Przykro mi z powodu nieudanej terapii u seksuologa. Pana frustracja i zniechęcenie są jak najbardziej zrozumiałe.
Podłoże braku erekcji
Opisane przez pana objawy świadczą o tym, że w dużej mierze przyczyny problemów z erekcją mają podłoże psychogenne, ale nie wykluczone, iż istnieje również komponenta organiczna. Jeżeli jest pan w stanie utrzymać erekcję podczas masturbacji, a zanika ona lub członek wiotczeje tylko podczas stosunku lub próbie stosunku wówczas zaburzenia erekcji są pochodzenia psychogennego. Jeżeli nie jest pan w stanie utrzymać erekcji podczas masturbacji i nie występują samoistne erekcje poranne, dzienne lub nocne, wówczas w grę mogą wchodzić czynniki biologiczne.
Biorąc pod uwagę pana wątpliwości oraz sytuację materialną, warto udać się do lekarza urologa. Potrzebne jest skierowanie od lekarza rodzinnego, wtedy wizyta odbędzie się na NFZ. Może on zlecić między innymi badanie poziomu testosteronu, który odpowiedzialny jest za poziom libido, ale również za prawidłową erekcję lub może wypisać panu jeden z leków typu Viagra. Krótkotrwałe przyjmowanie tych leków powinno zahamować pogłębiające się negatywne nastawienie do seksu.
Co do aktywności fizycznej jest ona jak najbardziej zalecana i proszę z niej nie rezygnować. Jedną z najbardziej polecanych jej form jest basen.
Ćwiczenia dla par
Poniżej podaje listę ćwiczeń i zaleceń dla par. Kluczowym treningiem dla par często opisywanym w literaturze jest tutaj metoda koncentracji na doznaniach zmysłowych opracowana w 1970 r. przez Masters i Johnson czy powstały na jej bazie psychoseksualny trening interpersonalny Kratochvila. W obrębie treningu można wykorzystywać następujące ćwiczenia seksuologiczne:
- mapa ciała — partnerzy zaznaczają kolorowymi flamastrami na rysunku postaci ludzkiej miejsca, których dotykanie sprawia im przyjemność (kolor zielony) i nie dostarcza takiej przyjemności (kolor czerwony). Na drugiej kartce próbują w ten sam sposób odgadnąć preferowane miejsca partnera/ki; p
- pobudzanie ognisk zmysłowych — ćwiczenie polegające na poszukiwaniu obszarów (stref erogennych), które umożliwiają osiąganie orgazmu i testowanie różnych form pobudzania (np. palcami, ustami, członkiem), kierunku (np. w linii prostej/ruchy obrotowe/ na boki) i siły (silne/delikatne/szybkie/wolne ruchy frykcyjne członka w pochwie);
- pozagenitalne aktywności seksualne — w ramach tego ćwiczenia partnerzy zapewniają sobie nawzajem czułość oraz pieszczoty poprzez aktywność oralną lub/i manualną stymulację. Pacjent powinien być świadomy, że erekcja nie jest warunkiem koniecznym do osiągnięcia przez kobietę orgazmu. Partnerka może uzyskać zaspokojenie seksualne poprzez stymulację oralną lub manualną;
- stopniowa aktywność seksualna — w której zaleca się partnerom, by koncentrowali się na tych formach aktywności seksualnej, które sprawiają im obustronną radość (przedłużona gra wstępna, pieszczoty, pocałunki). W razie pojawienia się czynników patogennych (negatywne stany emocjonalne, postawa obserwatora, negatywne myśli automatyczne) należy chwilowo przerwać pieszczoty i podjąć relaksującą aktywność zastępczą (np. miła rozmowa, wspólny prysznic), po czym w stanie rozluźnienia podjąć aktywność seksualną od nowa;
- metoda przedłużania linii pochwy — polegająca na poleceniu partnerce, by w trakcie stosunku seksualnego przedłużyła linię pochwy swą dłonią, obejmując członek w trakcie wysuwania go z pochwy;
- metoda ułożenia ginekologicznego — polega na odbywaniu stosunków seksualnych w tzw. pozycji ginekologicznej umożliwiającej wprowadzenie członka do pochwy: kobieta leży w pozycji, jaką przyjmuje w czasie badania ginekologicznego, a mężczyzna stoi między udami kobiety. Pozycja taka zapewnia dobry dostęp do pochwy (narządy płciowe obojga parterów powinny znajdować się mniej więcej na tej samej wysokości), bez wzwodu lub z częściowym wzwodem. Po dokonaniu penetracji pacjent zachowuje postawę wyczekującą (z członkiem tkwiącym w pochwie), po to by z upływem czasu przeminęły napięcia emocjonalne oraz zaabsorbowanie związane z dokonywanymi czynnościami. W miarę przedłużania się bezpośredniego kontaktu członka z otaczającą go pochwą u wielu mężczyzn dochodzi do stopniowego nasilania się wzwodu członka, który często osiąga taki stopień sztywności, że umożliwia wykonywanie ruchów frykcyjnych;
- metoda miodowego miesiąca — w której pacjent ma zakaz odbywania stosunków przez pewien czas (np. miesiąc) z poleceniem częstego przebywania z partnerką w łóżku, obcowania z jej ciałem (dotyk, wzajemne pieszczoty). Celem tej metody jest obniżenie lęku związanego z „powinnością odbycia stosunku”;
- metoda stosunku udowego — wykonywanie ruchów imitujących stosunek seksualny w pozycji bocznej, w której uda partnerki obejmują członek. Stymulacja bez zagrożenia związanego z dopochwowym kontaktem prowadzić ma do poprawy stanu wzwodu.
Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza.
Inne porady tego eksperta
