Kiretaż - wskazania, rodzaje, przebieg
Kiretaż jest zabiegiem wykonywanym w przebiegu zapalenia przyzębia. Celem kiretażu jest jest spłycenie kieszonek dziąsłowych, które sprzyjają odkładaniu płytki nazębnej. Aby zminimalizować nieprzyjemne doznania pacjenta zabieg przeprowadzany jest w znieczuleniu miejscowym.
Spis treści
Kiretaż kieszonek dziąsłowych wykonuje się u pacjentów z zapaleniem dziąseł wtedy, gdy samo usuwanie płytki nazębnej (kamienia nazębnego) nie daje spodziewanych efektów. Chcesz dowiedzieć się na czym polega kiretaż i jak należy postępować w okresie pozabiegowym? Kiedy wykonuje się kiretaż otwarty, a kiedy kiretaż zamknięty?
Lekarz za pomocą specjalnych przyrządów tzw. kiret usuwa zapalnie zmienione tkanki oraz biofilm bakteryjny zalegający w kieszonce dziąsłowej. Kiretaż poprzedzony jest oczyszczaniem powierzchni korzenia z kamienia i płytki nazębnej (zabieg SRP). Oba zabiegi mają na celu oczyszczenie kieszonki i powierzchni korzenia z bakterii (na tyle na ile to możliwe) oraz usunięcie zapalnie zmienionych tkanek kieszonki dziąsłowej. Co za tym idzie zniwelowane zostają miejsca zalegania płytki nazębnej. Dzięki obu tym procedurom wolna od zanieczyszczeń kieszonka dziąsłowa ulega wygojeniu i pokrywa się nowym niezmienionym zapalnie nabłonkiem. Warto tutaj zaznaczyć, że utracone w procesie chorobowym dziąsło nie odbuduje się i widoczne recesje dalej pozostaną.
Jakie są rodzaje kiretażu?
Wyróżnić można dwa rodzaje kiretażu:
- kiretaż zamknięty jest zabiegiem wykonywanym u pacjentów z głębokością kieszonek nieprzekraczającą 5 mm. Oczyszczanie kieszonki dziąsłowej przeprowadzane jest w znieczuleniu miejscowym. Procedura przebiega bez nacinania dziąsła i odwarstwienia płata śluzówkowego.
- kiretaż otwarty jest zabiegiem chirurgicznym wykonywanym w przypadku kieszonek powyżej 5 mm. Lekarz nacina dziąsło i preparuje płat dziąsłowy tak, aby odsłonić powierzchnię korzenia oraz głębiej położone tkanki. Zapalnie zmienione tkanki oraz powierzchnia korzenia zostają dokładnie oczyszczone pod kontrolą wzroku. W końcowym etapie lekarz przemieszcza powstały płat na swoje miejsce i zaszywa ranę.
Kiretaż: okres pozabiegowy
Pacjenci w okresie pozabiegowym mogą zauważyć delikatne krwawienie z czyszczonych obszarów. Dziąsło może być nieznacznie tkliwe i bolesne ( warto zaopatrzyć się w leki przeciwbólowe). Pojawić się może obrzęki i zmiana zabarwienia dziąsła. Podobnie jak w przypadku usuwania złogów naddziąsłowych tak i w tym przypadku może dojść do przejściowej nadwrażliwości zębów np. na zimne lub ciepłe pokarmy.
Pacjenci, którzy przebyli zabieg kiretażu czy to zamkniętego, czy otwartego, zobligowani są do przestrzegania zaleceń lekarza. Jeżeli zostanie przepisany antybiotyk powinno się go zażywać zgodnie ze wskazaniami. Chorzy zobowiązani są do utrzymywania prawidłowej higieny jamy ustnej. W pierwszych dniach po zabiegu powinno się stosować miękką szczoteczkę. W aptekach można kupić specjalne szczoteczki dla pacjentów po zabieg chirurgicznych. Szczotkowanie początkowo powinno ograniczyć się tylko do koron zębów, ze szczególną uwagą, żeby nie uszkodzić dziąsła. W utrzymywaniu higieny jamy ustnej przydatne mogą okazać się płukanki zawierające w swoim składzie chlorheksydynę. Chlorheksydyna jest związkiem chemicznym działającym bakteriobójczo i bakteriostatycznie na wiele szczepów mikroorganizmów ( nie należy stosować jej dłużej niż 14 dni).
W pierwszych dniach po zabiegu wskazana jest półpłynna, miękka dieta, nie powinno się spożywać gorących pokarmów. Pacjent nie powinien spożywać alkoholu a także palić papierosów minimum 48 godziny po zabiegu. Jeżeli przeprowadzony został zabieg kiretażu otwartego konieczna będzie wizyta usunięcia szwów ( po około 7-10 dniach). Choroba przyzębia jest chorobą przewlekłą. Pacjenci muszą pamiętać, że oprócz dbania o higieną jamy ustnej, będą musieli zgłaszać się na regularne wizyty kontrolne, połączone z profesjonalnym usuwaniem złogów nazębnych. W przeciwnym wypadku dojdzie do nawrotu choroby i utraty dotychczasowych rezultatów leczenia.
Porady eksperta
Przedmiotem zainteresowania lekarza periodontologa jest przyzębie, czyli zespół tkanek otaczających ząb i utrzymujących go na swoim miejscu. W skład przyzębia wchodzi dziąsło, kość wyrostka zębodołowego wraz z okostną, ozębna oraz cement korzeniowy. Istnieje wiele czynników negatywnie oddziałujących na stan przyzębia. Podstawową i najczęstszą przyczyną zapaleń dziąseł i przyzębia jest zalegająca płytka nazębna. Odkładanie płytki związane jest z nieprawidłową higieną jamy ustnej. Głównym składnikiem wspomnianej płytki są bakterie tworzące złożony ekosystem. Toksyny oraz produkty przemiany materii mikroorganizmów powodują odpowiedź organizmu w postaci rozwijającego się stanu zapalnego. Początkowo złogi lokalizują się na powierzchni koron zębów a stan zapalny ogranicza się tylko do dziąseł. Proces ten nazywany jest zapaleniem dziąseł. Zmiany związane z zapaleniem dziąseł są odwracalne i ustępują po zastosowaniu odpowiedniego leczenia. Jeżeli proces patologiczny nie zostaje ograniczony, zapalenia dziąseł przechodzi w zapalenie przyzębia i obejmuje tkanki głębiej położone. Stan taki nazywany jest potocznie paradontozą i ma charakter nieodwracalny. Złogi nazębne stopniowo gromadzą się poddziąsłowo powodując tworzenie kieszonek dziąsłowych oraz utratę tkanki kostnej. Głębokie kieszonki sprzyjają dalszemu odkładaniu poddziąsłowego biofilmu bakteryjnego i tak błędne koło się zamyka. Głównymi objawami występującymi w zapaleniu dziąseł i przyzębia jest obrzęk oraz zaczerwienienie. Dziąsła krwawią nawet przy drobnych urazach (np. szczotkowanie zębów). Zęby mogą być rozchwiane lub zmieniają swoją pozycję. Jedną z metod leczenia głębokich kieszonek dziąsłowych jest kiretaż.
Polecany artykuł: