Witaj! Niestety, problem jest w tym, że najmłodszy w rodzinie często pozostaje wiecznym dzieckiem. Przez lata traktowany jako ten "malutki", ciągle na coś za młody, nie gotowy, potem przenosi niedojrzałe zachowanie w dorosłość. Często ten stan rzeczy jest utrwalany przez oczekiwania rodziców - twoja mama oczekiwała, że się zaopiekujesz młodszym braciszkiem tak jakby uważała, że wiecznie będzie mu to potrzebne. No i co ty robisz? Ano stajesz się częścią rodzinnego schematu pt. Trzeba zawsze pomagać młodszemu bratu. A kto opiekował się najstarszym bratem, kiedy on miał 24 lata? A tobą? Pomoc można rozumieć na wiele sposobów - możesz bratu pomagać unikać konsekwencji jego niewłaściwego zachowania. Możesz ciągle go chronić i ułatwiać życie poprzez załatwianie mu wszystkiego ale... to działanie, które nie jest dobre ani dla niego - bo nigdy nie pozwoli mu dojrzeć, ani dla was - bo denerwuje i obciąża. Ale możesz także postarać się przekonać go, aby zaczął brać odpowiedzialność za swoje życie sam. Dawać mu tylko po dwie szanse. A potem spokojnie patrzeć jak ponosi konsekwencje swoich wyborów. Żyjąc za niego tylko robicie mu krzywdę zamiast nieść pomoc. On już oczywiście przyzwyczaił się do pewnych zachowań, ale to wszystko można zmienić. Nie chce chodzić do szkoły? Niech nie chodzi, ale pójdzie za to do pracy. Albo niech znajdzie szkołę taką, która go interesuje. Pomóż mu taką wybrać albo znaleźć pracę, ale nie pomagaj w unikaniu życia.
Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza.
Inne porady tego eksperta
