Gorączka Zachodniego Nilu: przyczyny, objawy, leczenie
Gorączka Zachodniego Nilu to choroba wywołana przez wirusa Zachodniego Nilu (WNV), należąca do gorączek krwotocznych. Nosicielami wirusa są ptaki, ale na człowieka przenosi się za pośrednictwem komarów. Gdzie i jak można się zarazić gorączką Zachodniego Nilu? Jaki jest przebieg choroby? Jak leczy się gorączkę Zachodniego Nilu?
Spis treści
- Gorączka zachodniego Nilu: objawy
- Kiedy wirus Zachodniego Nilu jest groźny?
- Jak rozpoznać gorączkę Zachodniego Nilu?
- Gorączka Zachodniego Nilu: leczenie
Gorączka Zachodniego Nilu to ostra choroba wirusowa, wywoływana przez wirus Zachodniego Nilu (WNV) zaliczany do rodzaju Flavivirus rodziny Flaviviridae. Wirus ten występuje w krajach Azji Zachodniej, Afryki, Europy oraz Bliskiego Wschodu oraz w Ameryce Północnej, gdzie ilość zachorowań w ostatnich latach znacznie wzrosła. Wirus zachodniego Nilu, który ją powoduje, jest groźny wtedy, gdy aktywne są komary, co oznacza, że w naszej strefie klimatycznej zagrożenie wirusem wzrasta późnym latem i wczesną jesienią. W strefie ciepłej choroba jest groźna przez cały rok.
Chorobę przenoszą komary, ale zakażenie wirusem WNV drogą wertykalną może przenieść się na płód. Odnotowano też przypadki transmisji wirusa podczas transfuzji krwi i przeszczepu oraz zakażenia laboratoryjne.
Gorączka zachodniego Nilu: objawy
Choroba wywołana wirusem zachodniego Nilu rozwija się tylko o 20 procent zakażonych. Zwykle daje bardzo łagodne objawy lub przebiega wręcz bezobjawowo. Symptomy występują w 3 do 14 dni od zakażenia i przypominają objawy grypy:
- gorączka
- ból głowy
- ból mięśni
- czasem lekka wysypka
- powiększenie węzłów chłonnych
- niekiedy nudności i wymioty
Choroba mija samoistnie, w jej łagodnej postaci nie stosuje się żadnego specyficznego leczenia.
Obecnie nie ma skutecznego leczenia w przypadku gorączki Zachodniego Nilu.
Kiedy wirus Zachodniego Nilu jest groźny?
Gorączka Zachodniego Nilu może jednak mieć bardzo gwałtowny przebieg.
Jeśli w Polsce, w sezonie występowania komarów, lub po powrocie z krajów, gdzie grasują one przez cały rok (np. tropiki) mamy niepokojące objawy - trzeba koniecznie zgłosić się do lekarza.
Jeśli zakażona zostanie osoba osłabiona innymi chorobami, cierpiąca na zmniejszenie odporności spowodowane chorobą, stresem czy niedożywieniem, wirus intensywnie się mnoży i wywołuje poważne powikłania, takie, jak:
- zapalenie mięśnia sercowego
- zapalenie trzustki
- ostre zapalenie wątroby
- aseptyczne zapalenie opon mózgowo-rdzeniowych
- zapalenie rdzenia kręgowego
- ucisk nerwów czaszkowych
- paraliż
- utrata pamięci
Zaniepokoić powinny, oprócz objawów grypopodobnych:
- bardzo wysoka gorączka
- sztywność karku
- zaburzenia świadomości
- dezorientacja
- osłabienie mięśni
- drżenie jak przy chorobie Parkinsona
- drgawki
Jak rozpoznać gorączkę Zachodniego Nilu?
Diagnozę może postawić tylko lekarz, na podstawie obserwacji chorego. Jeśli wróciliśmy z zagranicy, zwłaszcza z rejonów klimatu ciepłego, trzeba go o tym poinformować. Diagnozę potwierdzić można badaniami serologicznymi, molekularnymi i/lub izolacją wirusową w hodowli, histopatologicznymi, badaniem antygenów w surowicy lub w organie metodami immunoenzymatycznymi (ELISA).
Gorączka Zachodniego Nilu: leczenie
W ciężkich przypadkach gorączki Zachodniego Nilu niezbędna jest hospitalizacja, zapobieganie wtórnym zakażeniom (zapalenie płuc, zapalenie układu moczowego) oraz leczenie powikłań. Niestety, w ciężkich przypadkach umiera nawet 35 procent hospitalizowanych z powodu gorączki Zachodniego Nilu.
Wzrost zachorowań na gorączkę Zachodniego Nilu i coraz większe rozprzestrzenianie się choroby, sprowokował naukowców do usilnej pracy nad odkryciem szczepionki lub leku na tę chorobę. Naukowcy z Yale University odkryli enzym, występujący naturalnie u człowieka, który stymuluje układ odpornościowy do niszczenia wirusa WNV. Trwają prace nad wykorzystaniem tego odkrycia do opracowania terapii gorączki zachodniego Nilu.
Wirus gorączki Zachodniego Nilu został po raz pierwszy wyizolowany w roku 1937 w północno-zachodniej Ugandzie. Do połowy lat 90. notowano nieliczne przypadki choroby w Afryce, zachodniej Azji i krajach Bliskiego Wschodu. W latach późniejszych częstość i ciężkość zachorowań wzrosła, doszło do epidemii w Rumunii (1996), Rosji (1999) i Izraelu (2000), a od 1999 roku notuje się również zachorowania w Ameryce Północnej.
Porady eksperta
Polecany artykuł: