Zdrowie psychiczne
Zdrowie psychiczne obok zdrowia fizycznego i społecznego składa się na definicję zdrowia Światowej Organizacji Zdrowia. Szczególnie w ostatnich latach coraz częściej dostrzega się jak ważną funkcję pełni zdrowie psychiczne w życiu każdego człowieka. Depresja, ale także inne zaburzenia związane ze zdrowiem psychicznym prowadzące do samobójstw, stały się najczęstszą przyczyną śmierci wśród młodych osób. Badania naukowe potwierdzają także, że osoby zmagające się z ciężkimi chorobami psychicznymi umierają przedwcześnie.
![Problem z mobilizacją [Porada eksperta]](https://cdn.galleries.smcloud.net/t/galleries/gf-tk3G-hJdo-iXwP_porada-psychologa-320x213.jpg)
Nie potrafię "nie podgryzac" między posiłkami, w jaki sposob mogę się zmobilizować?
Jestem skrajnym introwertykiem. Czy wizyta u psychologa mogłaby mi pomóc?
Mój synek ma skończone cztery lata, jednak nadal jest problem z robieniem kupki. Siku robi jak ''stary chłop''czyli na stojąco do ubikacji, ale kupka za każdym razem ląduje w majtkach. To nie jest jednak jedyny problem. Kubuś pomimo skończonych czterech lat bardzo mało mówi-są to pojedyncze wyrazy. Lekarze wykluczyli autyzm i upośledzenie. Mały od września chodzi raz w tygodniu na półgodzinne zajęcia z pedagogiem, psychologiem i logopedą. W tym roku ma pójść do przedszkola, jednak obawiam się reakcji pań nauczycielek na Kuby zachowanie, bo czasami potrafi być naprawdę nieznośny. Proszę o pomoc, bo sama już nie wiem co zrobić żeby było lepiej.
Mam problem z tworzeniem związku z mężczyzną. Wszyscy naokoło twierdzą, że jestem atrakcyjna, inteligentna, dobra i mogłabym mieć niejednego. Ale mój problem poza tym , że nie wierzę w siebie, jest taki, że jak tylko mężczyzna się angażuje, jest dobry, to ja uciekam, myślę, że to nie to, a jak ktoś mnie olewa, to ja za nim wzdycham. Niedawno sobie to uświadomiłam. Zakochałam się w jednym mężczyźnie tylko dlatego, że on się mną nie interesował. Zawsze wydawało mi się, że to był ten jedyny, ale pamiętam, że nawet jak on wykazywał momentami większe zainteresowanie moja osobą, to ja się wycofywałam. A potem pojawił się Robert, który pokochał mnie bez pamięci i całkowicie. A najśmieszniejsze jest to, że on jest wewnętrznie taki, jakiego zawsze szukałam, ma te cechy, które są dla mnie ważne (może fizycznie nie do końca mi pasował). Ale wyznał mi miłość, a ja stwierdziłam, że nic do niego nie czuję i zerwałam. Gdy jednak tylko odszedł, wpadłam w czarną rozpacz, chciałam żeby wrócił. I tak było w kółko, dlatego odpowiadał mi układ, który stworzyliśmy - nie byliśmy parą, ale ponieważ mieszka blisko, widywaliśmy się prawie codziennie, spędzaliśmy dużo czasu. Moja rodzina bardzo go polubiła. Miałam go dla siebie, ale nie musiałam się angażować, czułam się bezpiecznie i twierdziłam, że na pewno go nie kocham. I to trwało 2 lata, wydarzyło się też trochę między nami złych rzeczy, nie przeczę, ale prawda jest taka, że zawsze mogłam na niego liczyć. Rozumiał mnie, pomagał, całkowicie mu ufałam. Ale chciałam mieć wolność, poznawać innych, flirtować z nimi. W sylwestra poznałam kogoś, kto mi się spodobał, zaczęliśmy się spotykać, on się zaangażował i ja znowu myślę, że to nie to, że dużo rzeczy mi w nim przeszkadza. Tymczasem Robert postanowił się wycofać, bo nie chce "stawać na drodze mojemu szczęściu". A ja teraz cały czas o nim myślę, nie mogę sobie wyobrazić, że nie będzie już go w moim życiu. Nagle mnie olśniło, że mogłam być od 2 lat w szczęśliwym związku. I teraz myślę, że go kocham! Nie wiem, co robić. Może dałoby się to jeszcze naprawić, ale jaką mam pewność, że będąc z nim znowu nie stanie się to, co zwykle? Nie wiem, jak zmienić swój sposób myślenia. Cały czas o tym myślę, nie mogę się na niczym skupić, wydaję mi się, że wszystko popsułam i straciłam wielką szansę.
Córka ma 23 lata. Podejrzewam, że ma anoreksję. Ona oczywiście bagatelizuje problem, twierdząc, że nic jej nie jest. Kolejne rozmowy z nią spełzają na niczym. Nie chce się leczyć. Jak jej pomóc?
Jestem ze swoim chłopakiem od 20 miesięcy. Bardzo się kochamy. Nasz pierwszy raz (dla nas obojga) był dobre kilka tygodni temu, ale mimo licznych prób nie wychodzi nam. Pieszczę swojego mężczyznę, wszystko jest dobrze, wchodząc jednak we mnie on od razu mięknie. Często doprowadzam go do wytrysku ręcznymi pieszczotami i faktycznie ma ten wytrysk, ale w czasie pieszczot nie jest twardy. Był u lekarza, ale lekarka wspomniała coś o psychice i tak naparwdę nie udzieliła żadnych konkretnych rad. Najbardziej martwię się tym, że mój chłopak się bardzo obwinia za to i czuje się z tym bardzo źle.
Jestem 28 letnim mężczyzną w ponad trzy letnim związku. Ostatnie tygodnie nie były dla nas dobre, ponieważ rodziły się między nami spory i drobne kłótnie nawet o błahe sprawy. Jednak ostatnie kilka dni było bardzo miło między nami. Zaczęliśmy rozmawiać o spóźniającym się okresie. Podjęliśmy decyzję o wykonaniu testu ciążowego. Oboje już pracujemy. Wynik dodatni testu spowodował u niej histeryczny napad płaczu, że nie teraz, że nie jest gotowa i że to dla nas najgorszy czas i ona nie widzi siebie jako matki i co z karierą zawodową? Po prostu nie wiem za bardzo jak z nią rozmawiać i jak ją traktować, by jej nie urazić czy zdenerwować. Czuję się winny, że przerwie karierę zawodową i że będzie miała żal do mnie, że teraz szybki ślub i że ją to przeraża a przecież oboje się do tego przyczyniliśmy.
Dzień dobry. Dzisiaj pokłóciłam się z moją najlepszą psiapsiółą. Wyzwała mnie w esach i to z byle jakiego powodu. Ona myśli, że ja cały czas bronię mojego chłopaka, a tak nie jest. Co ja mam zrobić. Nie chcę jej stracić...
Po sześciu latach związku zdecydowałam się na definitywne tym razem zakończenie tej historii. Mam 30 lat. On Włoch. Obecnie mieszkam i pracuję we Włoszech na Kalabrii. Dwa lata temu zamieszkałam razem z jego matką z którą niestety nie znalazłam wspólnego języka. Po dziewięciu miesiącach współżycia podczas drobnej kłótni kazała mi się wynosić. W tej chwili wynajmuję mieszkanie. Od wyprowadzki minął dokładnie rok.Warunkiem bycia razem byłby mój powrót do niego na co ja nie chciałam się zgodzić. Oni mają inną mentalność itd. Czuję się bardzo samotna. Bardzo mi go brakuje. Nie mogę pozbierać myśli.Dziękuję za odpowiedź.
Mam 27 lat, dwóch braci. Młodszy ma 24 lata, starszy - 30. Od paru lat mam ogromny problem z młodszym, dorosłym już przecież bratem. On wciąż okłamuje wszystkich - rodzinę, znajomych - po prostu żyje w kłamstwie. Dwa lata temu zmarła nam Ukochana Mama. Od tego czasu jest coraz gorzej, mój brat nigdy nie miał dobrego kontaktu z ojcem, ale po śmierci Mamy Tata bardzo się zmienił, stara sie być 2 w 1. Mimo to, on wciąż kłamie, nie chodzi do szkoły - mówi że chodzi, wie że się to wyda, ale nic sobie z tego nie robi. Szkołę opłaca Tata z renty Mamy. Nie rozumiem, jak on tak może? Nie wiem już, co mam robić, przecież to dorosły facet. Obiecałam Mamie przed śmiercią, że będę się nim opiekować, ale nie wiem jak do niego podejść...
Witam, mam 30 lat i 2 lata temu przeszłam epizod psychotyczny, który - jak mówi pani psychiatra - jest szansa, że nigdy nie wróci. Choroba miała gwałtowny wybuch, epizod minął po ok. 2 miesiącach. Niestety, z chorobą tą wiązała się utrata pracy. Mam bardzo dobre relacje z moim partnerem, bardzo się kochamy, jednak od momentu pojawienia się choroby straciłam ochotę na seks (wcześniej byłam raczej temperamentna). Najpierw lekarz psychiatra i seksuolog wiązali to z wysokim poziomem prolaktyny. W tej chwili prolaktyna jest na właściwym poziomie, czuję się bardzo dobrze pod względem psychicznym, ale chyba mam blokadę psychologiczną (podczas choroby i na skutek przyjmowania neuroleptyków przytyłam 18 kg!), w tej chwili pozostało mi 6-8 do zrzucenia, a libido się nie pojawia... Staram się nie zaniedbywać, wychodzę do ludzi, do znajomych...Partner bardzo mnie wspiera. Jak znaleźć wyjście z tej sytuacji?
Syn czasami budzi sie w nocy i zaczyna sie gehenna. Wybudza sie przeważnie w pierwszej fazie snu (21-1 w nocy), cały się trzęsie, ma oczy otwarte, ale nie ma z nim kontaktu, wygląda na to, że nadal śpi, widzi różne rzeczy, które go przerażają, mamrocze coś niezrozumiale, bardzo płacze, wyrywa mi się z rąk, jest spocony i czasami posiusia się w majtki. To trwa od 3 do 5 minut, potem się uspokaja, nic nie pamięta i idzie spać, czasem atak się powtarza jeszcze raz tej samej nocy, ale raczej śpi już do rana. Alarmowaliśmy już lekarza rodzinnego, byliśmy u psychologa i nikt nie może nam pomóc. Dziecko jest alergikiem i przyjmuje na stałe singular - w ulotce jest napisane, że jednym ze skutków ubocznych rzadko występujących są koszmary senne, ale pulmonolog i rodzinny powiedzieli, że to na pewno nie od tego leku. Podobno to normalne zachowanie w tym wieku, ale ja nie wierzę, że tak musi być. Bardzo proszę o pomoc.
Jestem w związku od ponad 3 lat. Oboje mamy po 47 lat. Oboje jestśmy po przejściach. Moje małżeństwo, które trwało ponad 20 lat rozpadło się z powodu notorycznych kłamstw i liczne zdrad męża. Jestem na tym punkcie przewrażliwiona.
Obecny mężczyzna wspanialy, troskliwy, ciepły, czuły... planujemy w marcu pobrać się. Póki co, mieszkamy w różnych oddalonych o 300 km miastach. Od samego początku spotykamy się w prawie każdy weekend, spędzamy wspólne urlopy. Przeprowadzam się do niego już od roku, ale ciągle "coś" uniemożliwia mi realizację tego planu! Poważna choroba i ciąża córki, potem jej rekonwalescencja i pomoc przy wnuczce. Pojawiło się też "ale" - mój partner zataił, że spotyka się z koleżanką z dawnych lat. Na razie były tylko dwa takie spotkania, ale za to jakie, do bardzo późnych godzin nocnych w naszym domu. On twierdzi, że to tylko przyjacielskie rozmowy. Kocha mnie i ze mną chce żyć do końca życia. Na mój zarzut, że nie powiedział mi, że ma zamiar spotkać się z dawną koleżanką odpowiedział, że bał się mojej reakcji. Nie potrafię podejśc do tego obiektywnie, bo bardzo chcę z nim być. Jednak bardzo boję się, aby nie zatruć życia sobie i jemu. Przecież i ja, i on mamy prawo spotykać się ze znajomymi. Czy faktycznie wyolbrzymiam? Na razie poprosiłam aby nie dzwonił do mnie, muszę nabrać dystansu do tej sytuacji.
Kiedy na kimś mi zależy - ogarnia mnie strach. Strach o to, że się ośmieszę, strach o to, że ktoś mnie nie będzie w swoim towarzystwie chciał, strach, że wykonując gest w czyimś kierunku jest o ten jeden gest za dużo.
Właściwie to każdy kontakt napiętnowany jest lękiem i przeświadczeniem, że jestem gorsza. Nie wiem, jak sobie z tym poradzić.
Proszę mi podpowiedzieć, jak powinnam reagować na "histeryczne" (nie wiem, czy to poprawne sformułowanie) zachowanie mego 6-letniego syna. Jeśli coś go zdenerwuje albo nie jest po jego myśli, wtedy przyjmuje taką postawę: lekko się pochyla, ręce rozkłada na bok, palce kurczy w "szpony", mówi przez zęby - cały w tej złości jest bardzo napięty. Takie zachowanie powtarza się niekiedy kilka razy dziennie (w przedszkolu również). W domu staram się unikać sytuacji, które doprowadzają syna do takiego stanu, ale wydaje mi się, że unikanie nie jest wyjściem.
Czy dziecko może odziedziczyć np. po ojcu skłonność do jąkania i dysleksji, a właściwie dysortografii?
Raczej trudno udawać że wszystko jest ok. Rodzina mojego partnera, z którym jestem od trzech lat (mamy po jednym swoim i dwoje wspólnych dzieci) na pierwszy plan wysuwa jego żonę a nie jego - to tak, jakby jego żona była dla nich córką czy siostrą, a nie on synem czy bratem. Na spotkania rodzinne zapraszają nie nas, ale jego żonę. Rozumiem, że długo ją znają i nie dziwi mnie to, że utrzymują z nią kontakt, poza tym chcą mieć dobre relacje z ich dzieckiem, które z nią mieszka. Mama partnera zaprosiła nas na imieniny, ale dzień przed innymi - synem i córką z rodzinami i właśnie byłą synową. Wygląda na to, że mój partner jest mniej ważny od żony z którą był. Ja nie spotkałam się z czymś takim ani nie słyszałam, dlatego trudno mi to zrozumieć. Partner mój uważa, że powinnam się cieszyć z zaproszenia. On nie widzi problemu.
Od 15 lat jestem mężatką i w naszym małżeństwie jest coraz gorzej. Mąż zawsze mnie krytykuje. Przesiaduje przy komputerze całymi dniami, ale do mnie ma pretensje, że o niego nie dbam. Wypomina mi każdy grosz, nie mam prawa podjąć sama żadnej decyzji. Mamy 2 córki i dochodzę do w wniosku, że on ma nas za jakieś istoty gorszego gatunku. Nigdy nie uderzył mnie, ale jego słowa bolą bardziej niż uderzenie. Nie wiem, czy nie przesadzam, ale przecież małżeństwo to związek dwojga ludzi, a to oznacza, że nie muszę być tak jak on sobie życzy. Zastanawiam się, czy nie odejść od męża.
Witam.
Mój chłopak ma 22 lata, dobrą pracę, która zajmuje mu niewiele czasu. Od momentu, kiedy wrociliśmy z weekendu nad morzem (nasza rocznica), wpadł w apatię i bardzo mnie to przeraża. Nie chce mu się wychodzić z domu, nie chce mu się jeść, zasłonić okna, gdy świeci słońce, rozmawiać... Siedzi tylko przed komputerem i nic nie robi, patrzy bezmyślnie w telewizor i powtarza, że nic mu się nie chce. Nie uśmiecha się, niczym go nie mogę zająć. Nie ma żadnej pasji. Boję się, że to się jakoś źle skończy. Co powinnam zrobić?
Niedawno dowiedziałam się, że mój chłopak jest hazardzistą, gra w ruletkę. Przez pewien czas leczył się i chodził do psychoterapeuty i psychologa. Chyba ma nawrót choroby; nie wiem co robić i jak mu pomoc. Proszę o udzielenie mi jakiejś rady. Strasznie go kocham i zależy mi na jego zdrowiu i życiu bardzo.
Mój syn jest jeddnym z najlepszych uczniów w klasie i przez to ma wiele problemów. Koledzy cieszą się niezmiernie, gdy coś mu nie wyjdzie. Nauczyciel nie widzi w tym żadnego problemu i nie reaguje na ich zachowanie. Dziecko jest zniechęcone do szkoły i do nauki. Pomimo, że zawsze jest przygotowany i świetnie sobie radzi z nowym materiałem, nie został jeszcze nigdy pochwalony, bo innym byłoby przykro. Próbowałam rozmawiać z wychowawcą, ale on twierdzi, że zbyt się tym przejmuję, że dziecko musi się uodparniać, bo życie jest okrutne. Chciałabym, żeby choć dzieciństwo spędził beztrosko, tym bardziej, że inni nie są "hartowani" taką terapią. Czy ja jestem nadopiekuńcza? Przecież moje dziecko traci radość ducha!
Na zdrowie psychiczne składa się samopoczucie psychologiczne, społeczne i emocjonalne danego człowieka. To jak się czujemy, ma wpływ na to, jak myślimy i jak działamy. Ma także zawiązek z tym, jak radzimy sobie ze stresem, jak dokonujemy wyborów oraz odnosimy się do innych ludzi. Zdrowie psychiczne jest ważne na każdym etapie życia człowieka.
Wiele czynników ma wpływ na nasze zdrowie psychiczne. Należą do nich:
- czynniki biologiczne, czyli geny i chemia mózgu,
- historia rodzinna problemów ze zdrowiem psychicznym,
- doświadczenia życiowe, np. trauma.
Problemy z tym aspektem zdrowia są powszechne. Choć często nadal stygmatyzowane i dyskryminowane. Jednak otrzymanie wsparcia i rozpoczęcia leczenia daje szanse na całkowite wyzdrowienie. Wiele schorzeń psychicznych można skutecznie leczyć, stosunkowo niskim kosztem.
Zdrowie psychiczne jest ważne dla każdego człowieka. Dzięki niemu możemy w pełni wykorzystać swój potencjał, lepiej radzić sobie z życiowymi trudnościami, wydajniej pracować i wnosić znaczący wkład do społeczności. Na zdrowie psychiczne ma wpływ wiele aspektów takich jak aktywność fizyczna, odpowiednia ilość snu, relacje z innymi osobami czy uzyskanie wsparcia, jeśli go potrzebujemy.
Mimo tego, jak ważne jest zdrowie psychiczne dla jednostki, ale także dla konkretnych społeczeństw, większość systemów opieki zdrowotnej na świecie zaniedbuje ten obszar zdrowia i nie zapewnia wystarczającej opieki oraz wsparcia potrzebującym. W rezultacie prowadzi to do tego, że miliony ludzi na całym świecie cierpi w milczeniu, co przekłada się na ich codzienne życie.
Więcej z działu Psychologia
