Tak, niestety to może być jakaś forma depresji lub chociaż poważne obniżenie nastroju. Wiele osób opiekujących się kimś innym, chorymi lub niedołężnymi członkami rodziny, niepełnosprawnymi dziećmi lub małżonkami przeżywa w końcu coś podobnego. Jest to swego rodzaju syndrom wypalenia. Zmęczenie, powtarzalność, rutyna, uciążliwość zajęć w którymś momencie tej trudnej pracy dają o sobie znać. Dodatkowym obciążeniem jest niedocenianie przez otoczenie, a czasem wręcz utrudnianie działania. To wszystko bardzo zniechęca i frustruje opiekunów. Trzeba mieć nie lada siłę, aby takiemu zadaniu sprostać na dłuższą metę. Na początek - rozgrzesz się ze swoich emocji i zaakceptuj je. To co przeżywasz jest całkowicie normalne. Przyjmij do wiadomości, że oni NA PEWNO nie radziliby sobie lepiej bez ciebie. Radziliby sobie pewnie dużo gorzej chociaż nawet może i mówią co innego. Po prostu bronią się przed tym, aby uznać jak bardzo są od ciebie zależni i jak bardzo im jesteś potrzebna. Poza tym ,o ile to tylko możliwe - daj sobie odpocząć - choć kilka dni, a najlepiej tygodni. Może na twoim terenie jest jakaś grupa wsparcia dla osób opiekujących się innymi - warto żebyś skorzystała z takich spotkań. Poszukaj także w internecie wypowiedzi ludzi będących w podobnej do twojej sytuacji. Porozmawiaj z nimi, podpytaj jak sobie radzą, z jakiej pomocy korzystają, jak przechodzą swoje kryzysy. Zobacz czy są tam sposoby, z których sama mogłabyś skorzystać. Jeśli nic nie pomoże poszukaj pomocy psychologicznej w pobliskiej poradni zdrowia psychicznego lub w gabinecie.
Pamiętaj, że odpowiedź naszego eksperta ma charakter informacyjny i nie zastąpi wizyty u lekarza.
Inne porady tego eksperta
