Na co chorował Robin Williams? Prawda wyszła po latach

Robin Williams przez lata zmagał się z tajemniczymi objawami, które lekarze uznali za chorobę Parkinsona. Dopiero po jego śmierci ujawniono, że aktor cierpiał na otępienie z ciałami Lewy’ego – schorzenie, które powoli odbierało mu kontrolę nad umysłem i życiem. Na co chorował Robin Williams?

Śmierć Robina Williamsa wstrząsnęła światem. Aktor i komik, uwielbiany za swoją ekspresję, charyzmę i nieprzeciętny talent, popełnił samobójstwo w sierpniu 2014 roku. Początkowo sądzono, że przyczyną jego cierpienia była depresja oraz zdiagnozowana choroba Parkinsona. Dopiero później okazało się, że prawdziwym winowajcą było otępienie z ciałami Lewy’ego – wyniszczająca choroba neurodegeneracyjna, która stopniowo niszczyła jego osobowość i ciało.

Na co chorował Robin Williams? Depresja i błędnie zdiagnozowana choroba Parkinsona

Otępienie z ciałami Lewy’ego to schorzenie neurologiczne, które łączy cechy choroby Alzheimera i Parkinsona. Objawy mogą być mylące: od sztywności mięśni i drżenia rąk, przez zaburzenia snu i problemy z pamięcią, aż po halucynacje i skrajne zmiany nastroju. U Robina Williamsa symptomy pojawiały się stopniowo – drżenie lewej ręki, sztywność mięśni, a także problemy gastryczne i lęki. Początkowo uznano, że cierpi na chorobę Parkinsona, jednak wiele objawów nie pasowało do typowego przebiegu tej choroby.

Jego bliscy zauważali zmiany – był rozdrażniony, zamyślony, zdezorientowany. Jak wspominała jego żona, każdego miesiąca pojawiały się nowe symptomy, które trudno było jednoznacznie przypisać jednej diagnozie. Dopiero sekcja zwłok wykazała, że mózg aktora był zaatakowany przez rozległe ogniska białkowych złogów, typowych dla otępienia z ciałami Lewy’ego.

Jakie objawy dawało otępienie z ciałami Lewy’ego u Robina Williamsa?

W jego przypadku choroba objawiała się nie tylko fizycznie, ale i psychicznie. Zdarzały się epizody paranoi – podejrzewał, że ktoś chce ukraść jego zegarki, przekazywał je znajomym z obawy przed kradzieżą. Bywał zagubiony i podejrzliwy. Choć starał się trzymać codziennej rutyny, widać było, że coś poważnego dzieje się z jego psychiką.

Jego partnerka wspominała, że zdarzało mu się mówić w nocy przez sen, a nawet krzyczeć. Z czasem pojawiły się też luki pamięci i dezorientacja. Choć nie mówił o tym otwarcie, wewnętrznie czuł, że traci kontrolę nad sobą – co dla tak świadomego, wrażliwego i inteligentnego człowieka było ciosem.

Robin Williams otępienie z ciałami Lewy'ego. Błędna diagnoza Parkinsona

Mimo że Williams miał za sobą trzy dekady wielkich sukcesów, w ostatnich latach życia nie czerpał już satysfakcji z pracy. Choć występował w filmach i serialach, coraz częściej decydował się na role z powodów finansowych, a nie artystycznych. Utrzymywanie rodziny, zobowiązania wobec byłych partnerek, a także sprzedaż rancza – wszystko to pokazywało, że jego życie dalekie było od hollywoodzkiego snu.

Według jego przyjaciół, Williams czuł, że osiągnął już wszystko, co mógł – a mimo to nie potrafił znaleźć spokoju. To poczucie pustki i braku celu było pogłębiane przez coraz poważniejsze objawy neurologiczne.

Ostatnie chwile Robina Williamsa

Wieczór przed śmiercią wyglądał pozornie normalnie. Williams położył się spać obok żony, jak każdego dnia. Mimo wszystko jej uwagę zwróciło jego niespokojne zachowanie – mówił o zagrożeniu, o kradzieży, o konieczności zabezpieczenia swoich rzeczy. Następnego dnia nie obudził się razem z nią.

Kilka godzin później odkryto, że Robin Williams popełnił samobójstwo. Jego decyzja była nagła, ale gdy spojrzeć na ciąg wydarzeń – nie była przypadkowa. Był u kresu sił psychicznych i fizycznych, walczył z chorobą, której nie rozumiał nawet on sam. Ostatecznie to otępienie z ciałami Lewy’ego doprowadziło do jego śmierci – nie jako bezpośredni sprawca, ale jako destrukcyjna siła, która odebrała mu to, co najcenniejsze: świadomość siebie.

Otępienie z ciałami Lewy’ego. Leczenie

Otępienie z ciałami Lewy’ego (DLB) to postępująca choroba neurodegeneracyjna spowodowana odkładaniem się w mózgu nieprawidłowych złogów białkowych alfa‑synukleiny, zwanych ciałami Lewy’ego, prowadzących do zaburzeń funkcji poznawczych, ruchowych i psychicznych. Nie istnieje na nią lekarstwo przyczynowe — leczenie skupia się na łagodzeniu objawów i poprawie jakości życia pacjenta . W terapii stosuje się inhibitory acetylocholinoesterazy, takie jak donepezil czy rywastygmina, które mogą poprawić funkcje poznawcze i ograniczyć halucynacje. Memantyna bywa dodawana w celu wzmocnienia efektu poznawczego bez znaczących skutków ubocznych. Na objawy ruchowe, typowe dla parkinsonizmu, podaje się lewodopę w najniższych skutecznych dawkach, aby uniknąć pogorszenia zaburzeń psychotycznych. Psychotyczne symptomy, zwłaszcza halucynacje, leczy się ostrożnie: cholinesteraza może pomagać, ale neuroleptyki stosuje się rzadko i tylko te o niskim ryzyku, np. kwetiapinę. Ważne są metody niefarmakologiczne — terapia zajęciowa, rehabilitacja ruchowa, wsparcie psychologiczne oraz edukacja opiekunów.

Otępienie z ciałami Lewy’ego. Rokowania

Rokowanie w DLB jest zróżnicowane. Średnia długość życia po diagnozie wynosi zwykle od 5 do 8 lat, choć u niektórych pacjentów choroba przebiega wolniej – nawet do 20 lat . Tempo progresji zależy od wieku, ogólnego stanu zdrowia oraz od tego, jak szybko rozpoznano chorobę. Wczesna diagnoza i kompleksowe leczenie mogą spowolnić postęp objawów i zmniejszyć liczbę powikłań, takich jak upadki, infekcje czy powikłania psychiczne .

Romana Makówka