Zespół Kleinego-Levina – jednym z objawów może być tzw. syndrom śpiącej królewny

Zespół Kleinego-Levina to inaczej zespół objawów, na który składają się napady żarłoczności (hiperfagia) oraz pobudzenia seksualnego z naprzemiennie występującymi okresami nadmiernej senności.

Zespół Kleinego-Levina jest rzadką chorobą. Szacuje się, że dotyczy zaledwie ok. 1000 osób na całym świecie, w tym głównie chłopców w okresie dorastania.  Przykład 15-letniej Stacey Comerford z Wielkiej Brytanii pokazuje jednak, że choroba ta może atakować również dziewczęta.

Stacey Comerford pochodzi z Telford, miasta w angielskim hrabstwie Shropshire. Gdy skończyła 14 lat, jej matka zaobserwowała dziwne zachowanie u córki. Dziewczynka nie potrafiła się skoncentrować, często była niegrzeczna i coraz częściej odczuwała ogromne zmęczenie. Jej ulubioną formą spędzania wolnego czasu był... sen. Początkowo badano ją pod kątem guza mózgu, narkolepsji i epilepsji. Dopiero neurolog z Birmingham Children's Hospital stwierdził u kilkunastoletniej pacjentki tzw. syndrom śpiącej królewny. Oficjalna nazwa tej choroby to zespół Kleinego-Levina. W jego rozwoju rozważa się zaburzenie czynności podwzgórza lub ogniska uszkodzenia w osi podwzgórze-przysadka.

Zespół Kleinego-Levina – objawy

Typowe objawy dla tej choroby to:

• ataki nasilonej senności, trwające kilka dni do kilku tygodni
• rozbudzony apetyt – żarłoczność
• pobudzenie seksualne - nadmierna aktywność prowadząca do rozładowania napięcia seksualnego
• zaburzenia nastroju - napady złości, drażliwość, agresja
• zaburzenia świadomości, osłabienie pamięci i zaburzenia koncentracji uwagi, urojenia

Napady mogą nawracać w odstępach kilkumiesięcznych, w większości przypadków zespół ma tendencję do samoistnego ustępowania.
W przypadku Stacey pojawiają się też inne objawy – nastolatka w ułamku sekundy zachowuje się jak rozdrażnione dziecko – marudzi, tupie nogami i wydaje z siebie dźwięki przypominające głos małego dziecka.

Zespół Kleinego-Levina – leczenie

W wielu przypadkach choroba ta ustępuje samoistnie. Zawsze należy jednak skonsultować się z lekarzem. Leczeniem tego rodzaju zaburzeń zajmuje się lekarz psychiatra. W leczeniu wykorzystuje się najczęściej substancje aktywizujące na przykład pochodną amfetaminy-psychedrynę. Efektem jej przyjmowania jest ogólne pobudzenie organizmu.