Spis treści
Gronkowiec skórny to bakteria, którą prawie każdy człowiek ma na swojej skórze i błonach śluzowych. Gronkowiec skórny zamieszkuje błony śluzowe jamy ustnej, nosa, gardła, drogi moczowo-płciowe, jelito grube (czasami również kręte) oraz na skórze.
Kiedy gronkowiec skórny jest niebezpieczny?
Gronkowiec skórny nie stanowi żadnego zagrożenia dla osób zdrowych. Gronkowiec skórny może jednak wywoływać infekcje u osób z osłabioną odpornością z powodu m. in. nowotworów, neutropenii, chorób serca, urazów i oparzeń, przeszczepów narządów i szpiku, wcześniactwa oraz u osób, które mają wprowadzane do organizmu jakiekolwiek ciała obce: sztuczne zastawki, implanty, cewniki oraz u pacjentów intubowanych lub dializowanych.
Ze względu na rozwój medycyny inwazyjnej gronkowiec na skórze zajmuje obecnie niechlubne trzecie miejsce na liście przyczyn zakażeń wewnątrzszpitalnych choć jeszcze w połowie zeszłego stulecia uważany był za mało groźną bakterię. Teraz uznaje się, że gronkowiec skórny może również przyczyniać się do powstania sepsy.
Gronkowiec skórny wywołuje różne choroby
U osób z grup ryzyka, gronkowiec skórny może prowadzić do wystąpienia różnych chorób, wśród których najczęstszymi są:
- bakteriemia
- zapalenie wsierdzia
- zapalenie otrzewnej (dializa otrzewnowa)
- zapalenie opon mózgowo - rdzeniowych (układy zastawkowe stos. w leczeniu wodogłowia, pourazowe)
- zapalenie kości i szpiku (osteomyelitis)
- zakażenie układu moczowego
Gronkowiec skórny: leczenie
Zakażenia gronkowcem skórnym leczy się antybiotykami, przy czym lekooporność gronkowca skórnego jest podobna do lekooporności gronkowca złocistego. Lekiem z wyboru w przypadku wysokolekoopornych szczepów gronkowca skórnego są glikopeptydy - wankomycyna lub teikoplanina.
Gronkowiec: badania
Zakażenia gronkowcem diagnozuje się na podstawie badań krwi, moczu lub próbki tkanki z zakażonego obszaru, sprawdzających obecność bakterii. W razie znalezienia bakterii gronkowca przeprowadzane są dalsze badania w celu sprawdzenia, który antybiotyk będzie skuteczny.
