Pacjenci z łuszczycą apelują do MZ o zwiększenie dostępności do leczenia biologicznego

Decyzja o zakwalifikowaniu pacjenta nie należy do lekarza prowadzącego, tylko do Zespołu Koordynacyjnego do Spraw Leczenia Biologicznego, który powoływany jest przez Prezesa NFZ. Pacjenci z łuszczycą apelują m.in. o zwiększenie dostępności do leczenia biologicznego poprzez pozostawienie większej swobody odnośnie wyboru terapii lekarzowi prowadzącemu,opartej na zaufaniu do jego wiedzy i doświadczeniu.

Pozostałe postulaty to:

• zniesienie konieczności przerywania leczenia po po 24 tyg. (etanercept), 48 tyg. (adalimumab i ustekinumab), i po 96 tyg. (infliksymab, oraz od 1 listopada 2018r. iksekizumab i sekukinumab), pomimo uzyskania adekwatnej odpowiedzi oraz braku działań niepożądanych
• obniżenie kryteriów włączenia do Programu lekowego i wydłużenie czasu leczenia do 96 tygodni dla wszystkich leków biologicznych
• zmniejszenie ograniczeń urzędniczych oraz uproszczenie Programu Leczenia Łuszczycy Plackowatej analogicznie do Programu Leczenia Łuszczycowego Zapalenia Stawów i rozszerzenie wskazań o szczególne postaci łuszczycy (np. uogólniona łuszczyca krostkowa)

Przerywanie skutecznego leczenia w większości przypadków wiąże się z nawrotem choroby, większym ryzykiem utraty skuteczności leczenia oraz wystąpienia działań niepożądanych. Każdorazowo przed ponownym włączeniem leku wymagana jest zgoda Zespołu Koordynacyjnego do Spraw Leczenia Biologicznego.

• umożliwienie zamiany leku biologicznego w przypadku pacjentów z umiarkowaną postacią  łuszczycy plackowatej, którzy otrzymali leczenie infliksymabem, w przypadku nieskuteczności leczenia bądź wystąpienia działań niepożądanych
• wprowadzenie leków biopodobnych, co wiąże się z niższymi kosztami leczenia, jednak  z zastrzeżeniem, aby leki biologiczne referencyjne nie były zamieniane automatycznie na leki biologiczne biopodobne tylko ze względu na niższą cenę
• zniesienie obowiązku sporządzania i prowadzenia dokumentacji fotograficznej pacjentów
• podwyższenie wyceny fototerapii i zwiększenie dostępu do tej formy leczenia poza ośrodkami  klinicznymi
• likwidacja skierowań do dermatologa dla pacjentów ze zdiagnozowaną łuszczycą, które wydłużają  czas oczekiwania na wizytę, co przy zaostrzonym stanie choroby oznacza cierpienie dla  pacjenta.  (aktualnie do dermatologa nie są wymagane skierowania dla osób z problemami  wenerologicznymi)

„... zdaniem rzecznika praw pacjenta Bartłomieja Chmielowca próby leczenia przez lekarzy POZ  czasami nie przynoszą efektów i zaostrzają chorobę. Uważa, że największymi pokrzywdzonymi  obecnej sytuacji są pacjenci z łuszczycą, czy łuszczycowym zapaleniem stawów.  Skutkuje to  wydłużeniem czasu p ostawienia prawidłowej diagnozy i zastosowania odpowiedniego leczenia. Jest  to niezmiernie istotna kwestia, biorąc pod uwagę liczne ciężkie schorzenia, z którymi współistnieje łuszczyca, np. (...) miażdżyca, czy nadciśnienie tętnicze”.

• nie dopuszczanie dołączenia oddziałów dermatologicznych z oddziałami internistycznymi, oraz zahamowanie procesu likwidacja łóżek na dermatologii.