Jenna Ortega przyznała, że zmaga się z zaburzeniami. Gwiazda „Wednesday” opowiedziała o kompulsjach
Jenna Ortega, chociaż dzięki serialowi "Wednesday" jest niekwestionowaną gwiazdą, zmaga się z zaburzeniami, które utrudniają jej codzienne życie. W niedawnym wywiadzie otworzyła się i opowiedziała, jakie trudności towarzyszą jej na co dzień. Jakie są problemy Jenny Ortegi? To dolegliwość, z którą na świecie zmaga się co 50. osoba.
- Jenna Ortega zmaga się z zaburzeniami, które utrudniają jej życie, jak przyznała w jednym z niedawnych wywiadów
- Aktorka miewa obsesje i kompulsje, które rzutują na codzienne funkcjonowanie
- Z zaburzeniami obsesyjno-kompulsywnymi zmaga się nawet 2 proc. osób na świecie
Jenna Ortega ma zaburzenia OCD
Jenna Ortega – gwiazda serialu „Wednesday” – w czasie promocji drugiego sezonu produkcji przyznała, że jej życie nie zawsze jest łatwe, z uwagi na zaburzenia, z jakimi się zmaga.
W jednym z wywiadów przyznała, że chodzi o zaburzenia OCD, czyli zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. 22-latka opowiedziała, jak te zaburzenia rzutują na jej życie i codzienne funkcjonowanie.
Jenna Ortega ma zaburzenia obsesyjno-kompulsywne
Jenna Ortega w programie Heart Evening Show opisała, że niekiedy zarywa noce, bo odczuwa przymus wykonywania pewnych czynności mimo zmęczenia.
- Czasami moje noce składają się po prostu z tego, że jestem bardzo zmęczona i sześć razy chodzę po schodach, bo uważam, że właśnie tego potrzebuję, żeby mieć pewność, że nikt nie włamie się do mojego domu
– odpowiedziała. W przebiegu jej zaburzeń dochodzi m.in. do niechcianych myśli i potrzeby ciągłego wykonywania pewnych czynności, schematów i rytuałów.
WHO podaje, że na różnych etapach życia około 2 proc. populacji ludzi doświadcza opisywanych zaburzeń.
Jenna Ortega dodała, że ma też obsesje związane z liczeniem niektórych przedmiotów lub zdarzeń, a także doskwiera jej wielokrotne wykonywanie tych samych czynności.
7 wspomagaczy nastroju, które nic nie kosztują
OCD, zaburzenie obsesyjno-kompulsywne - co to?
Zaburzenie obsesyjno-kompulsyjne (ang. Obsessive-Compulsive Disorder, OCD) to przewlekłe zaburzenie psychiczne charakteryzujące się występowaniem natrętnych, powtarzających się myśli (obsesji) oraz przymusowych działań lub rytuałów (kompulsji). Objawy te są źródłem znacznego dyskomfortu, zajmują czas i utrudniają codzienne funkcjonowanie.
Przyczyny OCD
Etiologia OCD jest złożona i obejmuje zarówno czynniki biologiczne, jak i psychologiczne:
- Uwarunkowania genetyczne – większe ryzyko zachorowania u krewnych pierwszego stopnia.
- Nieprawidłowości neurobiologiczne – zaburzenia w obrębie układów serotoninergicznych oraz zmiany w aktywności struktur mózgu
- Czynniki środowiskowe i stresowe – traumatyczne doświadczenia, przewlekły stres, zaburzenia w relacjach.
- U części pacjentów objawy pojawiają się w dzieciństwie lub okresie dojrzewania, nierzadko po infekcjach czy znaczących wydarzeniach życiowych.
Objawy zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych
OCD obejmuje dwa główne komponenty:
- Obsesje – powtarzające się, natrętne myśli, wyobrażenia lub impulsy, które są odbierane jako niechciane i budzące lęk (np. obawa przed zakażeniem, myśli agresywne, symetryczne uporządkowanie przedmiotów).
- Kompulsje – powtarzalne czynności lub rytuały, wykonywane w celu zredukowania napięcia wywołanego obsesjami (np. mycie rąk, sprawdzanie zamków, liczenie).
Pacjent zazwyczaj rozumie nieracjonalność obsesji i kompulsji, ale ma trudność z ich kontrolowaniem. Objawy zajmują zwykle ponad godzinę dziennie i zakłócają pracę, życie rodzinne i społeczne.
Skutki i leczenie zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych
Nieleczone OCD może prowadzić do:
- znacznego pogorszenia jakości życia,
- ograniczenia aktywności zawodowej i społecznej,
- współwystępowania depresji, zaburzeń lękowych, a nawet myśli samobójczych,
- problemów w relacjach interpersonalnych.
Najskuteczniejsze jest leczenie skojarzone:
- Psychoterapia – szczególnie terapia poznawczo-behawioralna (CBT) z ekspozycją i powstrzymywaniem reakcji (ERP), która uczy stopniowego zmniejszania reakcji lękowych.
- Farmakoterapia – głównie selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), czasem w wyższych dawkach niż w depresji; w niektórych przypadkach augmentacja innymi lekami.
- Psychoedukacja i wsparcie – edukacja pacjenta i jego bliskich w zakresie natury choroby i radzenia sobie z objawami.
- Metody wspomagające – np. techniki relaksacyjne, trening uważności.
OCD ma zwykle charakter przewlekły, z okresami nasilenia i remisji. Przy odpowiednim leczeniu wiele osób uzyskuje znaczną poprawę funkcjonowania. Wczesna diagnoza i rozpoczęcie terapii zwiększają szanse na ograniczenie wpływu objawów na codzienne życie.
Podcasty
Playlisty tematyczne
