Psychiatria

Psychiatria to specjalizacja medyczna poświęcona diagnozie i leczeniu zaburzeń oraz chorób psychicznych. Psychiatra zajmuje się nie tylko analizą medycznego aspektu dysfunkcji, ale bada również ich uwarunkowania społeczne, rodzinne i pychologiczne. Często tylko tak holistyczne podejście do pacjenta pozwala na znalezienie rozwiązania problemu. W odróżnieniu od psychologii, psychiatria jest dyscypliną medyczną.

Odkąd pamiętam, już jako dziecko, bardzo lubiłam sobie wyobrażać, że jestem kimś innym. Teraz mam 23 lata i tworzę w głowie własnego świat, w którym potrafię żyć miesiącami. Na samym początku ten świat swój tworzyłam przed snem, teraz już robię to wszędzie: w domu, w pracy w autobusie. Ciągle o tym myślę. Potem przychodzi dzień, w którym uświadamiam sobie, co ja robię i zamykam się w sobie, z nikim nie chce się spotykać, rozmawiać, tylko ciągle myślę, że coś jest nie tak ze mną. Czy to jest początek jakiejś choroby psychicznej??
Witam serdecznie. Mam zaledwie 21 lat, a przeszłam w życiu bardzo wiele. Od ok 2 miesięcy jest ze mną jakby coraz gorzej. Zawaliłam studia, nie mogę w nocy spać, nie potrafię na niczym się skupić, zaniedbuję rodzinę, nic mi się nie chce, co do jedzenia to mogłabym nie jeść cały dzień, a innego dnia potrafię pochłonąć pół lodówki. Ponadto biorę ślub w tym roku i już chciałam go odwołać kilka razy tylko dlatego, że mam poczucie winy, że mój narzeczony będzie się ze mną męczył itd. Ogólnie mam poczucie, że jeśli coś się dzieje złego u nas w domu, to jest to moja wina. Powoli sama ze sobą już sobie nie radzę i nie wiem, co robić, a do lekarza wstydzę się iść.
Mój mąż pije, nie umie nikomu odmówić. Twierdzi, że on nie jest alkoholikiem i nie potrzebuje żadnej pomocy, a ja nie wiem, co mam robić. Często o to się kłócimy
Co to jest upojenie patologiczne?
Nie rozumiem tego, skoro wcześniej zdecydował się na związek ze mną. Ją porzucił, nie kontaktował się z nią dwa lata. Zamieszkał ze mną, a po dwóch latach związku powiedział mi, że do niej wraca, bo ją kocha. To czemu był ze mną? Po co mu był ten związek?
Mam 28 lat. Od dziecka ssę kciuk - przynosi mi to ukojenie, uspokaja, zawsze zasypiam z palcem w buzi. Wkładam kciuk do buzi nie tylko przed snem - zdarza mi się to podczas oglądania telewizji oraz w sytuacjach, w których nikt mnie nie widzi - gdy czytam książkę, gdy oglądam telewizję. Dlaczego to robię? Bardzo chcę się tego oduczyć.
Nie potrafię zorganizować sobie czasu, gdy w pobliżu nie ma mojego ukochanego. Strasznie denerwuje mnie, kiedy on chce wyjść gdzieś ze swoimi kolegami. Zazwyczaj są to jakieś spotkania towarzyskie bądź też spotkania sportowe tj. piłka nożna, tenis, które mój mężczyzna uwielbia. Wiem, że przeszkadza mu to, że ja się tym denerwuję i że niszczy to nasz związek. Nie wiem co robić, nie potrafię sobie z tym poradzić. Boję się, że go stracę przez to, że nie potrafię poradzić sama ze sobą.
Od pewnego czasu jestem w dołku. Nie chce mi się nic robić, do wszystkiego się zmuszam, a mam córeczkę (4 lata) i nie chcę być w takim stanie. Do kogo mam się zwrócić?
Czy mogę jednocześnie stosować tabletki velafax 50mg i zelixa 10mg? Czy są jakieś przeciwskazania?
Przed ciążą brałam anafralin. Przestałam go brać, gdy zaszłam w ciążę. Teraz jestem w 6 miesiącu i stan choroby się pogorszył. Lekarz przepisał mi pół tabletki do końca ciąży. Czy ta dawka może zaszkodzić dziecku i jak to może się objawiać? Boję się, że mogę urodzić chore dziecko...
Od czterech lat staramy się z mężem zajść w ciążę - nie wychodzi. Wszystkie wyniki, badania są ok. Lekarz ginekolog stwierdził, że może to być blokada w głowie. Jak się tego pozbyć? Czy w ogóle można?
Moja dziewczyna ma 14 lat, a ja ma 16. Ona ma depresję. Od dłuższego czasu chce się zabić i żegna się ze mną praktycznie codziennie. Nie wiem co mam robić. Staram się pomóc, ona nawet mnie prosi czasami o pomoc, ale ja czuję się bezradny. Zachęcam ją do zgłoszenia się do specjalisty. Ona jednak nie chcę powiedzieć o tej chorobie swoim rodzicom, bo boi się i wie że oni i tak tego nie zrozumieją. Do lekarza też nie chce jechać, bo myśli że lekarz skaże ją na śmierć. Co robić? Jak ją wyleczyć? Uda się bez wizyt u lekarza?

Diagnozowanie zaburzeń psychiatrycznych nie jest proste. Wiele schorzeń nie okazuje wyraźnych objawów lub daje o osobie znać jedynie w określonych warunkach środowiskowych. Co więcej, osoby chore często niechętnie podejmują leczenie, ponieważ są przekonane o braku problemu. W odróżnieniu od typowych chorób i urazów choroby psychiczne nierzadko modyfikują świadomość i postrzeganie otoczenia. Dlatego chory może być przekonany o tym, że nic mu nie dolega, a jego zachowania i reakcje mieszczą się w kanonie ogólnie przyjętych norm społecznych i etycznych.

Leczenie psychiatryczne może odbywać się zarówno podczas pobytu w szpitalu, w specjalistycznej klinice, np. Poradni Leczenia Uzależnień albo prywatnym gabinecie.

Do typowych chorób i zaburzeń psychicznych można zaliczyć schizofrenię, zaburzenia nastroju, parafilie, zaburzenia odżywiania (np. bulimia, anoreksja, ortoreksja), alkoholizm i zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, czyli uporczywe powtarzanie określonych zachowań lub myśli. Objawy poszczególnych chorób mogą występować ze zmienną częstotliwością – od jednorazowych epizodów, przez remisję (ustępowanie w czasie), aż po zaburzenia utrwalone.

W psychiatrii diagnostykę chorób i zaburzeń przeprowadza się w oparciu o dwa zestawienia – DSM-5 oraz ICD-10. Leczenie zdiagnozowanych chorób może odbywać się na kilka sposobów. Najczęściej stosuje się psychoterapię, niekiedy w połączeniu z farmakoterapią. Dopiero kiedy podstawowe metody leczenia okazują się niewystarczające zaleca się sięgnięcie po bardziej inwazyjne zabiegi jak terapię elektrowstrząsową, a w ostateczności psychochirurgię. Ten ostatni zabieg polega na przerwaniu połączeń między ośrodkami ośrodkowego układu nerwowego i wymaga niezwykłej precyzji możliwej dzięki metodom stereotaktycznym.