Zespół pęcherza nadreaktywnego: badania umożliwiające diagnozę

By zdiagnozować i leczyć zespół pęcherza nadreaktywnego konieczne przeprowadzenie szczegółowego wywiadu z pacjentem i wykonanie szeregu badań. Sprawdź, które badania pomogą zdiagnozować nadreaktywny pęcherz.

Jeśli lekarz podejrzewa zespół pęcherza nadreaktywnego, zanim zleci badania, powinien przede wszystkim przeprowadzić wywiad z pacjentem. Kluczowe pytanie powinno dotyczyć występowania parć naglących oraz częstomoczu (z nietrzymaniem moczu lub bez). W przypadku odpowiedzi twierdzącej należy ustalić okoliczności występowania tych objawów. Zaleca się zebranie informacji odnośnie chorób współistniejących i przebytych, operacji, porodów, występowania bólu, krwiomoczu, a także ustalenie statusu hormonalnego. Pomocny w zbieraniu wywiadu narzędziem klinicznym jest trzydniowy dzienniczek mikcji. Dostarcza on ważnych, dla postawienia prawidłowego rozpoznania, informacji odnośnie objętości przyjmowanych płynów, liczby epizodów nietrzymania moczu, częstotliwości oddawania moczu, liczby mikcji nocnych (nokturia), liczby i nasilenia parć naglących, nasilenia nietrzymania moczu w oparciu o ilości stosowanych produktów absorpcyjnych. Zbierając wywiad warto również zapytać o jakość życia i o chęć poddania się leczeniu.

Zespół pęcherza nadreaktywnego: badania fizykalne

• badanie brzucha – przeprowadzone pod kątem oporów w obrębie jamy brzusznej oraz wyczuwalnego, przepełnionego pęcherza;
• badanie przez pochwę – obejmuje ocenę statyki ścian narządu rodnego oraz ocenę
• stanu estrogenowego śluzówki pochwy;
• badanie przez odbyt u mężczyzn – obejmuje ocenę napięcia mięśni zwieraczy odbytu oraz ocenę wielkości gruczołu krokowego oraz ocenę występowanie ewentualnych zmian patologicznych

Zespół pęcherza nadreaktywnego: badania podstawowe

analiza i posiew moczu, przeprowadzane jest głównie w celu wykluczenia infekcji dolnych dróg moczowych, która może dawać objawy analogiczne do OAB.

Zespół pęcherza nadreaktywnego: badania obrazowe

USG z oceną zalegania moczu po mikcji pomaga w ocenie zalegania moczu po mikcji, które jest szczególnie ważne w przypadku osób z zaburzeniami mikcji w fazie opróżnienia, ma ono istotny wpływ na określenie dalszej formy leczenia zespołu pęcherza nadreaktywnego.

Zespół pęcherza nadreaktywnego: badania dodatkowe

• uretrocystografia;
• cystouretrografia mikcyjna;
• cystouretroskopia;

Badanie urodynamiczne – zalecane jako ostatnie z kolejnych procedur diagnostycznych. Nie jest wymagane do wstępnej diagnostyki zespołu pęcherza nadreaktywnego. Wskazane jest jedynie w przypadku powikłań pęcherza nadreaktywnego, przed zabiegami operacyjnymi oraz w przypadku, gdy dotychczasowa terapia nie przyniosła spodziewanego efektu.

materiały Stowarzyszenia Osób z NTM "UroConti"