Bernardyn - pies Świętego Bernarda

Choć bernardyny są na ogół spokojne i przyjacielskie, a wobec dzieci są wyjątkowo delikatne, nie jest to rasa dla każdego - ze względu na swoje skłonności do agresji potrzebują doświadczonego właściciela. Co należy wiedzieć o bernardynie, decydując się na wprowadzenie go do rodziny?

Spis treści

1. Jak wygląda bernardyn?
2. Charakter bernardynów
3. Bernardyny: zdrowie i skłonność do chorób
4. Co może jeść bernardyn?
5. Jak pielęgnować bernardyna?

Bernardyny to dalecy krewni berneńskich psów pasterskich - obie te rasy wywodzą się od dogów tybetańskich. Nie wiadomo dokładnie, kiedy pierwsze psy rasy bernardyn pojawiły się w klasztorze na Wielkiej Przełęczy w Alpach, założonym przez archidiakona Bernarda de Menton. Jednak już około 1000 r. n. e mnisi wykorzystywali je do ochrony przed bandytami i do stróżowania.

Z czasem te olbrzymie, rudo-brązowe psy zaczęły też ratować podróżnych zasypanych przez lawiny. W ekipie ratunkowej zawsze były cztery psy: dwa z nich kładły się przy poszkodowanym, jeden lizał go po twarzy, ostatni zaś wracał do klasztoru, by następnie przyprowadzić mnichów.

Najsłynniejszym bernardynem był Barry - pies, który, jak głosi legenda, uratował czterdzieści osób i został zabity w trakcie próby ratunku kolejnej.

Początkowo bernardyny występowały wyłącznie w odmianie krótkowłosej. Na początku lat 30. XIX wieku mnisi zaczęli jednak krzyżować bernardyny z nowofunlandami, a w miotach pojawiły się szczenięta długowłose.

Rasę oficjalnie uznano w 1887r, wtedy też nadano im nazwę: pies św. Bernarda, w skrócie - bernardyn.

Jak wygląda bernardyn?

Bernardyny to psie olbrzymy - wysokość psów w kłębie dochodzi nawet do 90 cm, suk - do 80 cm. Mogą osiągać imponującą wagę 100 kg.

Bernardyny krótkowłose mają gładkie i gęste włosy okrywowe, a pod nimi obfity, gęsty podszerstek. U odmiany długowłosej włosy okrywowe są półdługie, zwykle lekko falujące.

Psy te mają długi ogon.

Najczęściej spotykane są bernardyny w wersji tricolor: biało-czarno-mahoniowe, z wyraźną dominacją jednej z tych trzech barw (zwykle przeważa biel).

Inną odmianą kolorystyczną jest tzw. odmiana płaszczowa, w której przeważają białe włosy, a biel układa się w charakterystyczny sposób, co do złudzenia przypomina okrycie wierzchnie.

Bernardyny nie należą do ras długowiecznych: żyją przeciętnie 8-10 lat, a dojrzałość płciową osiągają w wieku 3 lat.

Charakter bernardynów

O bernardynach mówi się czasem, że są to psy bardzo spokojne i rzadko którą rasę tak trudno wyprowadzić z równowagi.

To jednak nie do końca prawda: psy te są bardzo inteligentne i zdają sobie sprawę ze swojej siły oraz przewagi rozmiarowej nad innymi zwierzętami.

Niewyszkolone, bywają agresywne. Niekiedy same atakują, a zaczepione potrafią się ostro odgryźć.

Dlatego już od pierwszych miesięcy życia powinny być odpowiednio szkolone: poznać komendy i podstawy posłuszeństwa. Najlepiej, jeśli psa wyszkoli doświadczony trener, który będzie umiał postępować z nim spokojnie, ale zarazem będzie stanowczy i wymagający.

Dobrze wyszkolony bernardyn jest łagodny wobec ludzi, zwłaszcza wobec dzieci, w stosunku do których zachowuje się z niebywałą atencją. W kontakcie z najmłodszymi członkami rodziny bywa niezwykle delikatny i opiekuńczy.

Choć psy tej rasy potrzebują stałego kontaktu z ludźmi, to jednak zwykle nie faworyzują żadnego z domowników.

Mogą wychowywać się razem z innymi psami, akceptują koty, nie przeszkadzają im obce, przechadzające się za furtką domu inne czworonogi.

Są jednak bardzo czujne i potrafią wyczuć, kiedy ktoś ma nieczyste intencje, dlatego dobrze sprawdzają się w roli psów stróżujących .

Bernardyny potrzebują ruchu, jednak jego nadmiar może być szkodliwy zwłaszcza dla młodych psów - dlatego psa tej rasy nie wolno zmuszać do nadmiernego wysiłki fizycznego.

Bernardyny: zdrowie i skłonność do chorób

Psy tej rasy mogą cierpieć na dysplazję stawów biodrowych, mają również skłonność do chorób stawu ramiennego, przede wszystkim degeneracji chrząstek w tym obszarze, a także do zwyrodnień stawów i kręgosłupa.

Miewają również problemy z żołądkiem i cierpią na serce oraz choroby układu krążenia.

Często dokuczają im również schorzenia powiek, m.in. stany zapalne oraz podwinięcie powieki.

Wreszcie, bernardyny mają skłonność do ropnych zapaleń uszu. Częstym zakażeniom można zapobiegać, raz w tygodniu myjąc i dokładnie wycierając małżowinę uszną oraz wewnętrzne kanaliki uszu (o dokładną instrukcję pielęgnacji warto poprosić weterynarza).

Co może jeść bernardyn?

Bernardyna należy karmić dobrze zbilansowaną, wysokiej jakości karmą dla ras olbrzymich.

Ze względu na skłonności do chorób stawów w karmie powinien być dodatek glukozaminy i chondroityny.

Dzienną porcję karmy należy podać psu w dwóch posiłkach: porannym i wieczornym.

Jak pielęgnować bernardyna?

Choć bernardyny mają gęstą sierść, nie wymagają specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych - ich sierść ma bowiem właściwości samooczyszczające. Psa wystarczy czesać raz w tygodniu (szczenięta częściej).

W okresie linienia psa trzeba czesać codziennie, gdyż obficie zrzuca sierść. Jak najszybciej trzeba za to usuwać wszystkie kołtuny, zwłaszcza te za uszami, gdyż zbierający się pod nimi łój i złuszczony naskórek mogą doprowadzić do stanów zapalnych.

Raz na pół roku bernardyna warto wykąpać, używając dobrego szamponu dla psów.

Jeśli woda w kranie jest twarda, pies po takiej kąpieli może mieć łupież - wówczas po kąpieli jego sierść trzeba przetrzeć octem zmieszanym z wodą (2 łyżki octu na szklankę wody).

Inne rasy psów:

• Buldog francuski
• Mops
• Maltańczyk
• Labrador retriever
• Amstaf (amerykański staffordshire terrier)
• Owczarek niemiecki
• Shih tzu
• Dog niemiecki
• Cane corso
• Border collie
• Buldog angielski
• Berneński pies pasterski (berneńczyk)
• Akita inu
• Beagle