Zdrowie psychiczne

Zdrowie psychiczne obok zdrowia fizycznego i społecznego składa się na definicję zdrowia Światowej Organizacji Zdrowia. Szczególnie w ostatnich latach coraz częściej dostrzega się jak ważną funkcję pełni zdrowie psychiczne w życiu każdego człowieka. Depresja, ale także inne zaburzenia związane ze zdrowiem psychicznym prowadzące do samobójstw, stały się najczęstszą przyczyną śmierci wśród młodych osób. Badania naukowe potwierdzają także, że osoby zmagające się z ciężkimi chorobami psychicznymi umierają przedwcześnie.

Mam 28 lat, w październiku urodziłam śliczną córeczkę. W połowie ciąży nabawiłam się nerwicy i miałam natręctwa, że zrobię bliskim krzywdę lub dziecku. Po miesiącu udałam się do psychologa psychoterapeuty. Bardzo mi pomógł. Miesiąc po porodzie udałam się do psychiatry, który stwierdził stany nerwicowe lękowe. Dał mi lek przeciwdepresyjny. Po miesiącu super się czułam. Praktycznie wszystko przeszło. Zakończyłam terapię u psychologa tydzień temu. I wtedy wydarzyła się ta sytuacja. Pech chciał, że prawie do końca obejrzałam ten filmik o szwedkach chorych psychicznie, które goniły po autostradzie. I znowu się boję, czuję lęk, że będę miała jakąś schizofrenię lub urojenia. Troszkę wkradły mi się myśli, przez które czuję lęk. Zastanawiam się, że może ja mam urojenia i naprawdę nie miałam psychoterapii, a te myśli podważają znowu to, co wypracowałam z psychologiem. I chociaż wiem, że to absurd, to już się lękam, jak te myśli mnie nachodzą. Jak poczytam takie rzeczy, to automatycznie nasuwają mi się te wszystkie myśli, żebym się bała, że choruję. Czy ja powinnam znowu chodzić do psychologa? Chciałabym, żeby mi ktoś rozwiał wszystkie wątpliwości na temat tych chorób. Dzwoniłam do psychiatry, który powiedział, żebym się nie bała, że prawdziwe urojenia to w całkiem inna sprawa.
Witam! Mam problem. Moja koleżanka chce się zabić, ponieważ niedawno chłopak ją zostawił. Od tego momentu wysyła mi wiadomości, że nie chce się jej żyć. Proszę o pomoc
Od jakiegoś czasu czuje się źle. Nic mi się nie chce, najgorzej jest z nauką, mam w tym roku maturę, wiem że muszę się uczyć, ale nie mogę się na niczym skupić. Ze wszystkim jestem na nie. Nie ma rzeczy, która sprawiałaby mi przyjemność. Jedynie jak widzę się w weekend z przyjaciółką uśmiech jest na mojej twarzy, a w ciągu tygodnia prawie się do nikgo nie odzywam.
Witam, Mam 22 lata. Wydawałoby się najpiękniejszy okres w życiu. Pewnie tak jest i u mnie patrząc obiektywnie, ale niestety coś zgasło, się wypaliło. Studiowałam, pracowałam. Teraz nie mam siły na nic. Ten stan się pogłębia. Nie mam ochoty nic zrobić. Mieszkam z zapracowanymi rodzicami i niepełnosprawną siostrą. Presja skierowana na mnie przez rodzicieli jest tak silna, że ze strachu nie daję rady. Nie mam siły wyjść spod koca, bardzo często płaczę, tak bez powodu. Nie lubię siebie taką, jaką jestem. Nie toleruję się. Mam często myśli samobójcze. Nienawidzę siebie. Zawiodłam wszystkich, gdyż nie daję sobie rady. Nie umiem być w kilku miejscach naraz. Dlatego od ostatniego miesiąca (zawalenie 1 egzaminu) odnoszę wrażenie, że jestem benadziejna. Po co mam żyć, skoro wszystkich zawiodłam? Nawet pracę zawalam, bo nie jestem w stanie się ruszyć. Gdy zdam sobie z tego sprawę to się tnę, czasem mnie to przeraża. Tak bardzo jest mi głupio i wstyd, że wolę umrzeć. Ale z drugiej strony kocham rodzinę i boję się śmierci. Dlatego płacze i nienawidzę siebie. Jestem beznadziejna.  Nie mam siły nawet wstać. Czy są to oznaki depresji? Jak mogę sobie pomóc zanim rzeczywiście wszystko stracę?
Od kilku lat regularnie przyjmuję środki przeczyszczające, bez nich nie potrafię się wypróżnić. Zrobiłam ostatnio badania na elektrolity, ob i wszystko w normie. Waga też absolutnie optymalna. Ale gdy tylko coś zjem, sięgam po tabletkę i panicznie boję się przytyć. Czy psycholog nie "wyśmieje" mojego problemu? Pisałam już o tym na forach internetowych, wypowiadały się dziewczyny, które chorują na bulimię, ale są chude jak patyki. Jak duży jest mój problem, skoro moje ciało nie reaguje na to, co dzieje się w mojej głowie?
Mam 33 lata i od roku miewam zawroty głowy połączone z silnym bólem głowy. Leżałam nawet na oddziale neurologicznym i miałam wykonany szereg badań (m.in. rezonans magnetyczny, EEG głowy itp.). Wszystkie badania wyszły książkowo, a lekarz który mnie prowadził powiedział, że przejdzie to samoistnie. Do tego doszedł strach gdy znajduję się na przykład w sklepie - wtedy zaczyna silnie kręcić mi się w głowie, dusić mnie i boję się, że umrę. Odwiedziłam wielu lekarzy (otolaryngolog, neurolog, okulista). Do dziś męczę się z tym. Proszę o pomoc.
To nieprawda, że podczas snu mózg nie pracuje. Przeciwnie - nie tylko konsoliduje nasze wspomnienia, ale reorganizuje je i wybiera najbardziej przydatne informacje, co poprawia twórcze myślenie.
Niemal każdy młody człowiek doskonale orientuje się w rodzajach narkotyków, wie, jakie jest działanie marihuany, amfetaminy, haszyszu, kokainy czy ecstasy, gdzie je kupić. Problem pojawia się, gdy nastolatek zaczyna po nie sięgać regularnie lub gdy na rynku pojawia się nowy, jeszcze bardziej groźny narkotyk. Co robić, żeby dziecko nie popadło w uzależnienie?
Badania dowodzą, że dogadzanie sobie, korzystanie z uroków świata jest najlepszą obroną przed chorobami i świetnym sposobem na przedłużenie życia. Tak więc bez wyrzutów sumienia oddawaj się przyjemnościom - drzemce, zakupom, seksownym igraszkom.
Poznałam chłopaka w szkole. Pisał do mnie SMS-y, widać było, że jest zakochany, ale ja sobie z tego nic nie robiłam. Ciągle go odtrącałam, ale on nie dawał za wygraną. Po 6 miesiącach w końcu zaiskrzyło i byliśmy razem. Bardzo się starał. Każda przerwa była nasza. Okazało się, że on jest Świadkiem Jehowy. Na początku nie było z tym żadnym problemem, ale potem nagle on zaczął się zastanawiać, co będzie dalej. Przed wakacjami rozstaliśmy się. Nie rozumiałam dlaczego. Przecież tak mnie kochał. Było mi bardzo ciężko. Nadal utrzymujemy kontakt, widujemy się i czasami nawet przytulamy, tak jak kiedyś. Powiedział mi niedawno, że jego rodzice nie są za tym, żebyśmy byli razem. Załamałam się totalnie. Chcę z nim być, ale to niemożliwe. On jest wciągnięty w swoją wiarę. Lubi chodzić na te zebrania. A gdzie ja w tym wszystkim? Mówi mi, że jestem ważna, ale już się nie stara tak jak kiedyś. Ciągle jest zazdrosny i czuje coś do mnie, ale o związku ze mną chyba nie myśli. Ostatnio doszło do rozmowy, w której stwierdził, że to on podjął decyzję, kim chce być, a nie jego rodzice. Nasze kontakty gwałtownie się pogorszyły. Teraz traktuje mnie tak, jakbyśmy się dopiero poznali. To naprawdę świetny chłopak. Opiekuńczy, zaradny, dobrze się uczy, a co najważniejsze - nie ma żadnych nałogów. Nie wiem co robić... Nie umiem go traktować jak zwykłego kolegę, coś mnie do niego ciągnie, ale jednocześnie już nie mogę znieść tej całej sytuacji. Jak sobie z tym wszystkim poradzić, kiedy chodzimy razem do jednej szkoły? Przed nami jeszcze 2,5 roku do skończenia technikum. Już nie mam siły i zupełnie nie wiem, co o tym myśleć. Czy religia naprawdę jest taka ważna, kiedy ludzie się kochają? Czy jest jeszcze jakaś szansa dla nas? Dlaczego zrezygnował z miłości i szczęścia dla religii?
Stres to efekt życia w ciągłym napięciu – na twojej głowie jest przecież tyle spraw do załatwienia. Chciałabyś uniknąć stresu albo przynajmniej uczynić go mniej dokuczliwym. To jest możliwe. W wielu przypadkach sama, zupełnie nieświadomie, wpędzasz się w stres i utrudniasz sobie życie. Podpowiadamy, jakie ćwiczenia pomogą ci się zrelaksować i błyskawicznie rozluźnić napięte mięśnie.
Alkoholizm, narkomania, zaburzenia psychiczne, depresja, a także mało znane dotychczas patologie jak seksoholizm, uzależnienie od telefonu, internetu, hazardu, pracoholizm lub zakupoholizm zaliczane są już do chorób społecznych.

Na zdrowie psychiczne składa się samopoczucie psychologiczne, społeczne i emocjonalne danego człowieka. To jak się czujemy, ma wpływ na to, jak myślimy i jak działamy. Ma także zawiązek z tym, jak radzimy sobie ze stresem, jak dokonujemy wyborów oraz odnosimy się do innych ludzi. Zdrowie psychiczne jest ważne na każdym etapie życia człowieka.

Wiele czynników ma wpływ na nasze zdrowie psychiczne. Należą do nich:

  • czynniki biologiczne, czyli geny i chemia mózgu,
  • historia rodzinna problemów ze zdrowiem psychicznym,
  • doświadczenia życiowe, np. trauma.

Problemy z tym aspektem zdrowia są powszechne. Choć często nadal stygmatyzowane i dyskryminowane. Jednak otrzymanie wsparcia i rozpoczęcia leczenia daje szanse na całkowite wyzdrowienie. Wiele schorzeń psychicznych można skutecznie leczyć, stosunkowo niskim kosztem.

Zdrowie psychiczne jest ważne dla każdego człowieka. Dzięki niemu możemy w pełni wykorzystać swój potencjał, lepiej radzić sobie z życiowymi trudnościami, wydajniej pracować i wnosić znaczący wkład do społeczności. Na zdrowie psychiczne ma wpływ wiele aspektów takich jak aktywność fizyczna, odpowiednia ilość snu, relacje z innymi osobami czy uzyskanie wsparcia, jeśli go potrzebujemy.

Mimo tego, jak ważne jest zdrowie psychiczne dla jednostki, ale także dla konkretnych społeczeństw, większość systemów opieki zdrowotnej na świecie zaniedbuje ten obszar zdrowia i nie zapewnia wystarczającej opieki oraz wsparcia potrzebującym. W rezultacie prowadzi to do tego, że miliony ludzi na całym świecie cierpi w milczeniu, co przekłada się na ich codzienne życie.