Zdrowie psychiczne

Zdrowie psychiczne obok zdrowia fizycznego i społecznego składa się na definicję zdrowia Światowej Organizacji Zdrowia. Szczególnie w ostatnich latach coraz częściej dostrzega się jak ważną funkcję pełni zdrowie psychiczne w życiu każdego człowieka. Depresja, ale także inne zaburzenia związane ze zdrowiem psychicznym prowadzące do samobójstw, stały się najczęstszą przyczyną śmierci wśród młodych osób. Badania naukowe potwierdzają także, że osoby zmagające się z ciężkimi chorobami psychicznymi umierają przedwcześnie.

Mam 25 lat i jestem w siódmym miesiącu ciąży. Cały czas o tym myślę. Bardzo się boję, że nie urodzę, że nie będę umiała tego zrobić... Śnią mi się koszmary. Myślę też o tym, że jak urodzę, to nie pozwolę nikomu dotknąć mojego dziecka, nie pozwolę nikomu mówić do niej. Ona jest dla mnie najważniejsza. Dlaczego tak się dzieje? Czy to strach?
Jestem w związku od 4 lat, z mężczyzną po przejściach. Ma syna z pierwszego małżeństwa. Zanim zamieszkaliśmy razem, wszystko było ok. Po jakimś czasie ja zaczęłam nalegać, abyśmy mieli dziecko. I tu pojawia się problem. Mój partner nie chce mieć dzieci. Twierdzi, że nie mamy na razie stabilnej sytuacji, aby miec dziecko. Ja uważam, że tylko tak mówi, ponieważ już nie chce mieć dzieci nigdy więcej. Jego syn jest dzieckiem trudnym (ma adhd oraz podejrzenie zespołu Aspergera). Ma ciągłe kłopoty z dzieckiem oraz z była żoną, która nie daje nam spokoju. Próbowałam na wszystkie sposoby rozmawiać, ale nic to nie daje. Odpowiedź brzmi ciągle NIE. Natomiast ja nie chciałabym, aby różnica zdań doprowadziła do rozpadu związku.
Mam 24 lata, 150cm wzrostu i ważę TYLKO 33 kg. Sama świadomość, że mam jeść, przyprawia mnie o mdłości, może dlatego, że od kiedy pamiętam do jedzenia byłam zmuszana. W dzieciństwie przeszłam naświetlania i chemioterapię z powodu choroby nowotworowej. Produkty, które jem, są bardzo ograniczone, ponieważ więcej rzeczy nie lubię niż lubię. Nie jestem w stanie spróbować czegoś nowego, bo już z góry zakładam, że tego nie lubie, nie wiedząc jak to smakuje. Czy można mi jakoś pomóc, bo ja naprawdę chcę przytyć?
Od ponad pół roku piszę z pewnym chłopakiem. Jeszcze nie widzieliśmy się. Jacek wydawał mi się być bardzo fajnym chłopakiem. Pisał mi, że mnie kocha, że nie byłby w stanie zdradzić mnie. Ale jak się okazało, on pisze też z taką Gośką - też ją kocha i w ogóle. Jestem na niego wściekła, ale z drugiej strony zaczęłam go bardzo lubić. Nie wiem, co mam w końcu robić?
Jestem z chłopakiem od pięciu lat. On ma 39 lat i nie jest przygotowany ani na dziecko, ani na ślub. Ja pragnę założyć rodzinę i być mamą. Rozmawiam z nim często o tym, że ja chcę, ale on zawsze mówi, że będzie na to czas. Czy on zdecyduje się? Czy boi się odpowiedzialności?
Od dłuższego czasu, nie wiem czy nie od zawsze, mam problem dotyczący akceptacji swojego wyglądu i stosunku do samej siebie. Problem może wydawać się banalny, ale naprawdę był on powodem niejednej kłótni z moim chłopakiem. Jesteśmy razem już ponad 4 lata, kiedy się poznaliśmy uważałam siebie za atrakcyjną osobę i to, że chciał on ze mą być upewniało mnie w tym przekonaniu. Miałam zawsze jednak problem z własną atrakcyjnością, uważałam i uważam, że czegoś mi brakuje, że nie jestem taka jaka powinna być... A to nie taka figura, to brzydkie ubrania, nie taka fryzura itp. Wiadomo, że nikt nie jest ideałem, mnie zawsze wszyscy mówią, że jestem ładna, ale ja w to po prostu nie wierzę. To stało się moją obsesją do tego stopnia, że kiedy wychodzę ze swoim chłopakiem na miasto zaczyna się horror, bo ciągle tylko wypatruję jakiś dziewczyn, które są ładniejsze i czy chłopak się na nie patrzy. Mój chłopak mnie bardzo ceni nie tylko za urodę, ale i przede wszystkim za to jaka jestem, tego mu nie mogę zarzucić. Nie wiem już skąd się bierze to moje uczucie nieatrakcyjności. Zawsze szukam w sobie czegoś negatywnego zamiast skupić się na zaletach - jestem tego świadoma. Czytałam wiele na ten temat, ale nie potrafię sobie z tym poradzić. Może Pani mi coś doradzi?
Mąż często wyjeżdża zagranicę. A jak jest na wakacjach w Polsce to na pierwszym miejscu stawia komputer, kolegów i piwko, a na końcu dziecko... Co mam zrobić? jak mam na niego wpłynąć, aby poświęcił więcej czasu rodzinie zamiast kolegom?
Sama nie wiem co ze sobą zrobić... Wszystko zaczęło się od moje odchudzania. Schudłam dużo i niezbyt zdrowo, myślałam że dzięki temu zwiększy się moja samoocena, ale jest gorzej... Mam napady histerii, płaczu, łatwo wpadam w złość, denerwuję się często bez powodu. Cały czas wydaje mi się, że jestem beznadziejna, nikomu niepotrzebna, bezużyteczna. Do tego nachodzą mnie ataki głodu na słodycze - potrafię zjeść we 2 dni 0,5 kg cukierków w czekoladzie i ciastek. Najgorzej jest w weekend i to właśnie wtedy mam te ataki, bo w tygodniu uczę się i staram się o tym nie myśleć. Co mam z tym zrobić? Nie chcę w tym wieku brać psychotropów... Czy są jakieś leki ziołowe? A może potrzebne mi jest coś innego...
Od kilku lat mój syn poważnie choruje. Bardzo dużo czasu spędzałam z nim w klinice. Teraz wszystko mnie denerwuje, bardzo szybko wpadam w gniew. Jestem opryskliwa i bardzo trudno mi zapanować nad sobą. Wybucham i robię awantury z byle powodu. Nie wiem, co mam robićc. Czy powinnam zacząć się leczyć?
Psychoza amfetaminowa to jeden z możliwych skutków ubocznych zażywania amfetaminy i metamfetaminy lub innych stymulantów, np. dopalaczy. Psychoza amfetaminowa może pojawić się nawet po sporadycznym zażyciu amfetaminy, ale zazwyczaj jest wynikiem przyjęcia zbyt dużej dawki narkotyku lub po długotrwałym jego zażywaniu.
Bardzo chcę schudnąć, mam nadwagę około 5 kg. Teoretycznie wiem wszystko o odchudzaniu, ale niemogę tego zastosować u siebie. Wciąż myślę o jedzeniu i jem dużo. To jest silniejsze ode mnie. Boje sią, że skończę z otyłością. Już teraz czuję się z tym bardzo źle i nieatrakcyjnie.
Gdy byłam mała, świetnie nam się układało. Teraz jednak codziennie się kłócimy o byle co. Mama nie może zrozumieć, że ja mam swoje zdanie. Uważa, że powinnam jej słuchać i nic nie mówić, a ja tak nie potrafię. Ciągle mnie porównuje do starszej siostry, a ja wcale nie jestem od niej gorsza - mam średnią powyżej 5,0. Uczę się, by móc wyjechać na studia jak najdalej od mamy. Mama nigdy mnie nie chwali. Ostatnio chciała czytać moje rozmowy na gadu-gadu, ale powiedziałam, że ja też mam prawo do prywatności - krzyczała na mnie z pół godziny. Powiedziałam, że jak ona mnie nie będzie szanować to ja nie będę szanować jej - było jeszcze gorzej. Już przestaję w ogóle na nią zwracać uwagę. Mam jej dość. O niczym jej nie mówię, nie mam do niej zaufania. Kiedyś zwierzyłam się jej z moich problemów, to mnie wyśmiała. A może to ze mną jest coś nie tak? Tata jest bardzo fajny - tylko dzięki niemu pojechałam na wakacje. Matka nie chciała mnie puścić. Lubię z nim rozmawiać i chodzić na zakupy - to jest jedyny plus, że mam tatę.

Na zdrowie psychiczne składa się samopoczucie psychologiczne, społeczne i emocjonalne danego człowieka. To jak się czujemy, ma wpływ na to, jak myślimy i jak działamy. Ma także zawiązek z tym, jak radzimy sobie ze stresem, jak dokonujemy wyborów oraz odnosimy się do innych ludzi. Zdrowie psychiczne jest ważne na każdym etapie życia człowieka.

Wiele czynników ma wpływ na nasze zdrowie psychiczne. Należą do nich:

  • czynniki biologiczne, czyli geny i chemia mózgu,
  • historia rodzinna problemów ze zdrowiem psychicznym,
  • doświadczenia życiowe, np. trauma.

Problemy z tym aspektem zdrowia są powszechne. Choć często nadal stygmatyzowane i dyskryminowane. Jednak otrzymanie wsparcia i rozpoczęcia leczenia daje szanse na całkowite wyzdrowienie. Wiele schorzeń psychicznych można skutecznie leczyć, stosunkowo niskim kosztem.

Zdrowie psychiczne jest ważne dla każdego człowieka. Dzięki niemu możemy w pełni wykorzystać swój potencjał, lepiej radzić sobie z życiowymi trudnościami, wydajniej pracować i wnosić znaczący wkład do społeczności. Na zdrowie psychiczne ma wpływ wiele aspektów takich jak aktywność fizyczna, odpowiednia ilość snu, relacje z innymi osobami czy uzyskanie wsparcia, jeśli go potrzebujemy.

Mimo tego, jak ważne jest zdrowie psychiczne dla jednostki, ale także dla konkretnych społeczeństw, większość systemów opieki zdrowotnej na świecie zaniedbuje ten obszar zdrowia i nie zapewnia wystarczającej opieki oraz wsparcia potrzebującym. W rezultacie prowadzi to do tego, że miliony ludzi na całym świecie cierpi w milczeniu, co przekłada się na ich codzienne życie.