Walt Disney dowiedział się, że ma raka płuca w listopadzie 1966 roku, po tym jak skarżył się na bóle w klatce piersiowej i miał przewlekły kaszel.

Disney był namiętnym palaczem przez całe dorosłe życie – często palił nawet dwie paczki papierosów dziennie. Rzadko pokazywał się z papierosem publicznie, ale palił bez przerwy w biurze i podczas pracy.

Zdiagnozowano u niego raka płuca z przerzutami – najprawdopodobniej raka drobnokomórkowego (choć niektóre źródła mówią o niedrobnokomórkowym).

Pod koniec listopada 1966 przeszedł operację usunięcia lewego płuca (lobektomię), podczas której wykryto także przerzuty do węzłów chłonnych i wątroby. Po operacji jego stan szybko się pogorszył. Zmarł 15 grudnia 1966 roku w wieku 65 lat, zaledwie miesiąc po diagnozie.

Śmierć Disneya była szokiem dla opinii publicznej – z czym wiązano potem wiele plotek, m.in. że został „zamrożony kriogenicznie”, co jest mitem – w rzeczywistości został skremowany i pochowany na cmentarzu Forest Lawn Memorial Park w Glendale, Kalifornia.

Krystyna Feldman przyszła na świat 1 marca 1916 roku – choć w niektórych dokumentach widniała data o cztery lata późniejsza. Miała dwie metryki, co nie było niczym niezwykłym w czasach wojen, kiedy część dokumentacji często ginęła. Oficjalnie przyjmuje się wcześniejszą datę jako właściwą.

Już od czasów studenckich była uzależniona od papierosów – nawyk ten był powszechny w jej pokoleniu, zwłaszcza w środowisku artystycznym. W 2006 roku, mając 88 lat, usłyszała diagnozę - rak płuca.

Gdy dowiedziała się o chorobie, świadomie zrezygnowała z chemioterapii. Czując, że zbliża się kres jej życia, poprosiła, by pochować ją w kostiumie z ostatniego monodramu „I to mi zostało”.

Mimo ciężkiej diagnozy, Feldman pozostała aktywna zawodowo niemal do samego końca – grała m.in. w serialu Świat według Kiepskich i regularnie występowała na scenie Teatru Nowego w Poznaniu.

24 stycznia 2007 roku koledzy z teatru, zaniepokojeni jej nieobecnością na próbie, przyszli do niej do domu. Znaleźli ją martwą.

Joe Cocker, piosenkarz, laureat m.in. nagrody Grammy, zmarł 22 grudnia 2014 roku w wieku 70 lat. Przez wiele lat był nałogowym palaczem – potrafił wypalać nawet dwie paczki papierosów dziennie.

Choć rzucił palenie w 1991 roku, jego wcześniejsze nałogi mogły przyczynić się do rozwoju choroby. Informację o tym, że zmaga się z rakiem płuca, długo utrzymywał w tajemnicy – publicznie ujawniono ją dopiero na krótko przed jego śmiercią.

Po zakończeniu kariery sportowej Andrzej Grubba planował wreszcie żyć pełnią życia, bez zawodniczego reżimu. Wraz z żoną chciał podróżować i realizować marzenia, które przez lata odkładał na później. Niestety, uporczywy kaszel zmusił go do wizyty u lekarza. Diagnoza – rak płuca – była szokiem.

Jego żona wspominała w rozmowach z dziennikarzami, że lekarze nie dawali mu żadnych szans, ale rodzina do końca wierzyła w cud. Ten jednak nie nastąpił. Andrzej Grubba zmarł dziesięć miesięcy po rozpoznaniu choroby.

– Dlatego chyba trochę żałował, że aż tyle podporządkował sportowi. Później zabrakło mu już na wszystko czasu – mówił po jego śmierci syn, Tomasz. 

Grubba, jako zapalony sportowiec, prowadził zdrowy tryb życia i nie palił. Z powodu alergii zdarzało mu się wcześniej pokasływanie, więc nikt nie spodziewał się, że zmierzy się właśnie z rakiem płuc.
 
Chorobę rozpoznano w zaawansowanym stadium – przez osiem lat nie miał wykonanego RTG klatki piersiowej. Wcześniej, gdy grał w Niemczech, przechodził takie badanie co dwa lata. Po powrocie do kraju, już jako trener, nie był badany tak regularnie. Walcząc z chorobą, do końca miał nadzieję, że to jeszcze nie koniec. Zmarł w wieku 47 lat.

Yul Brynner, niezapomniany jako dumny, łysy monarcha Syjamu w broadwayowskim musicalu Król i ja, przez lata był nałogowym palaczem – potrafił wypalać nawet do pięciu paczek papierosów dziennie. Zmarł 10 października 1985 roku w wieku 65 lat, zaledwie trzy miesiące po swoim ostatnim występie na scenie.

Jeszcze przed śmiercią nagrał poruszający spot antynikotynowy, który został wyemitowany już po jego odejściu. W krótkim, ale mocnym przekazie powiedział: „Teraz, gdy mnie już nie ma, powiedzcie to wszystkim: Nie palcie. Nigdy.”

Spot ten do dziś uznawany jest za jeden z najbardziej przejmujących i szczerych przekazów antytytoniowych w historii.
 
 

Joe DiMaggio stanowił rekord Major League Baseball, osiągając serię 56 kolejnych meczów ze zdobytą pałką w 1941 roku, grając dla New York Yankees. DiMaggio został wybrany do 11 drużyn All-Star i wystąpił w 10 meczach World Series.

Po operacji raka płuca spędził w szpitalu 99 dni. Zmarł w 1999 roku w wieku 84 lat z powodu infekcji i zapalenia płuc związanych z chorobą.

Joe DiMaggio był drugim mężem Marilyn Monroe. Pobrali się 14 stycznia 1954 roku, ale ich małżeństwo przetrwało zaledwie 9 miesięcy – rozwiedli się w październiku tego samego roku.

Choć ich związek był burzliwy, a DiMaggio bywał zazdrosny i apodyktyczny (m.in. źle znosił popularność Marilyn), po rozwodzie nigdy nie przestał się o nią troszczyć.

Gdy Monroe zmarła w 1962 roku, to właśnie DiMaggio zorganizował jej pogrzeb i przez 20 lat trzy razy w tygodniu wysyłał świeże róże na jej grób.

Andy Kaufman (1949–1984) był amerykańskim performerem, aktorem i komikiem (choć sam uparcie twierdził, że komikiem nigdy nie był). Wolał określenie: prowokator.

Jego występy przeczyły konwencjom stand-upu – zamiast żartów grał na bębnach, odtwarzał dziecięce piosenki z gramofonu, czytał podręczniki zoologii, a czasem śpiewał jak Elvis. Jego popisową postacią był Latka Gravas, naiwny mechanik w serialu Taxi, dzięki któremu zyskał ogólnokrajową rozpoznawalność.

Znany był z mylenia tropów – granica między tym, co udawał, a co było prawdą, celowo pozostawała niejasna. Stworzył nawet alter ego – Tony’ego Cliftona, bezczelnego i agresywnego piosenkarza z Las Vegas, którego „grał” on sam lub jego przyjaciel.

W styczniu 1984 roku, mimo że prowadził zdrowy tryb życia i nigdy nie palił, zdiagnozowano u niego raka płuc. Zmarł 16 maja, w wieku zaledwie 35 lat. Jego śmierć wielu nie uwierzyło – do dziś krążą teorie, że Kaufman sfingował własne odejście jako ostateczny żart.

Jego życiu poświęcono film Człowiek z Księżyca (Man on the Moon, 1999) w reżyserii Miloša Formana – w główną rolę wcielił się Jim Carrey.

Donna Summer, pięciokrotna laureatka nagrody Grammy, nigdy nie paliła, a w jej rodzinie nie odnotowano przypadków chorób nowotworowych. Mimo to, 17 maja 2012 roku, zmarła na raka płuca w wieku 63 lat.

Według niektórych źródeł informacji, artystka wierzyła, że choroba mogła być wynikiem wdychania toksycznych cząsteczek, które unosiły się w powietrzu po atakach z 11 września w Nowym Jorku.

Pięciu mężczyzn związanych z kultowymi reklamami Marlboro – Wayne McLaren, David McLean, Dick Hammer, Eric Lawson i Jerome Edward „Tobin” Jackson – zmarło na choroby płuc, w tym raka i POChP. 

Wayne McLaren, który pojawił się w reklamach Marlboro i później zaangażował się w kampanię antynikotynową, zachorował na raka płuc w wieku 51 lat i zmarł krótko przed 52. urodzinami w 1992 r. 

David McLean, inny z „kowbojów Marlboro”, zmarł w 1995 roku na raka płuca w wieku 73 lat. Po jego śmierci żona pozwała koncern tytoniowy. Sprawę przegrała, a sąd obciążył ją kosztami postępowania.

Dick Hammer zmarł w 1999 roku, mając 69 lat, także na raka płuc. Jerome Edward „Tobin” Jackson również zmarł na raka płuc w 2008 roku. 

Eric Lawson, który występował w reklamach prasowych Marlboro w latach 1978–1981, zmarł w 2014 roku w wieku 72 lat z powodu niewydolności oddechowej związanej z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP). 

Był czterokrotnie żonaty, znany z licznych podbojów miłosnych i zamiłowania do alkoholu. Popularność przyniosły mu role wojskowych – jako sturmbannführer Lothar w serialu Stawka większa niż życie (1967–1968) oraz kapitan Wehrmachtu w Czterech pancernych i psie (1969). W adaptacji Lalki z 1977 roku zagrał hrabiego „Anglika”.

Poza ekranem był postacią kontrowersyjną – m.in. często awanturował się i prowadził pod wpływem alkoholu. Ojciec i dwaj starsi bracia zmarli na raka płuc. On sam usłyszał w 2001 roku diagnozę – nieoperacyjny rak płuca.

Zrezygnował z leczenia. Przez dwa miesiące odmawiał przyjmowania leków i jedzenia, czekając na śmierć. Zmarł 11 października 2001 roku. Został pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu w Krężnicy Jarej.

Choć miał bogaty dorobek teatralny, w pamięci widzów Wiesław Drzewicz na zawsze pozostanie głosem złośliwego czarodzieja Gargamela z kultowej kreskówki o Smerfach, która zadebiutowała w polskiej telewizji w 1987 roku. Aktor wielokrotnie podkreślał, że starał się uczynić tę postać bardziej zabawną niż przerażającą – wszystko po to, by nie straszyć najmłodszych widzów.

Z czasem jednak zaczął odczuwać, że kreskówkowy czarodziej przesłonił resztę jego artystycznego dorobku. Mimo ogromnej popularności, jaką przyniosła mu ta rola, Drzewicz – człowiek skromny i ceniący prywatność – przyznawał, że Gargamel… zatruł mu życie. Na ulicy nieustannie zaczepiali go przechodnie – dzieci i dorośli – zasypując pytaniami o kota Klakiera. Nawet podczas spokojnych spacerów z psem trudno było mu pozostać anonimowym. W takich chwilach ratowało go jego znakomite poczucie humoru.

Na początku lat 90. zdiagnozowano u niego raka płuca. Mimo choroby, starał się pracować tak długo, jak tylko pozwalało mu na to zdrowie. Zmarł w Warszawie w noc sylwestrową – 31 grudnia 1996 roku.

Leon Niemczyk zmarł na raka płuca. Diagnozę postawiono dopiero w zaawansowanym stadium choroby, a kilka miesięcy później aktor odszedł w wieku 83 lat. Mimo pogarszającego się stanu zdrowia, nie zrezygnował z pracy – do końca pozostawał aktywny zawodowo. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi.

Był jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich aktorów teatralnych i filmowych. Zagrał w ponad 500 produkcjach – zarówno kinowych, jak i telewizyjnych. Największą sławę przyniosły mu role w filmach Nóż w wodzie Romana Polańskiego oraz Pociąg Jerzego Kawalerowicza. 

Paul Newman, wybitny amerykański aktor, reżyser i filantrop, zmarł na raka płuca 26 września 2008 roku, mając 83 lata. Diagnozę usłyszał kilka miesięcy wcześniej, w tym samym roku.

Przez dekady zachwycał publiczność niezapomnianymi rolami w takich filmach jak Butch Cassidy i Sundance Kid, Żądło czy Kolor pieniędzy. Równie wielkie uznanie zyskał poza ekranem – jako założyciel marki Newman's Own, która cały dochód przeznaczała na cele charytatywne.

Choć przez większą część życia był nałogowym palaczem, rzucił papierosy w 1986 roku. Niestety, choroba nowotworowa, której ryzyko niesie długotrwałe palenie, odebrała mu życie wiele lat później.