Przymusowe leczenie choroby zakaźnej [Porada eksperta]

Dzień dobry, proszę o udzielenie wyjaśnienia, jak należy postępować z osobą chorą na gruźlicę w okresie prątkowania. Osoba ta notorycznie ucieka ze szpitala, odbiera decyzję nakazującą leczenie i nie stawia się na leczenie. Kto i w jaki sposób powinien doprowadzić chorego prątkującego do szpitala. W jaki sposób zabezpieczyć transport takiego chorego? Jeśli nie ma lekarza POZ, to kto ma dać zlecenie do pogotowia na transport chorego do szpitala? Proszę o odpowiedź. Ewa

W przypadku podejrzenia lub rozpoznania zakażenia lub zachorowania na chorobę zakaźną, państwowy powiatowy inspektor sanitarny może nakazać osobie podejrzanej lub osobie, u której rozpoznano zakażenie lub zachorowanie na chorobę zakaźną, poddanie się obowiązkowemu leczeniu.

Decyzjom takim nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.

Wobec osoby, która nie poddaje się zabiegom sanitarnym, kwarantannie lub izolacji, a u której podejrzewa się lub rozpoznano gruźlicę stanowiącą bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia lub życia innych osób, może być zastosowany środek przymusu bezpośredniego polegający na przytrzymywaniu, unieruchomieniu lub przymusowym podaniu leków.

O zastosowaniu bądź zaprzestaniu stosowania środka przymusu bezpośredniego decyduje lekarz. Każdy przypadek zastosowania środka przymusu bezpośredniego odnotowuje się w dokumentacji medycznej. Lekarz może zwrócić się do Policji, Straży Granicznej lub Żandarmerii Wojskowej o pomoc w zastosowaniu środka przymusu bezpośredniego.

Przed zastosowaniem środka przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym chorego, a fakt ten odnotowuje się w dokumentacji medycznej. Przy wyborze środka przymusu bezpośredniego należy wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy, a przy stosowaniu środka przymusu bezpośredniego należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.

Przymus bezpośredni polegający na unieruchomieniu może być stosowany nie dłużej niż 4 godziny. W razie potrzeby stosowanie tego przymusu może być przedłużone na następne okresy 6-godzinne, przy czym nie dłużej niż 24 godziny łącznie.

Podstawa prawna: USTAWA z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz.U. z 2008 Nr 234 Poz. 1570 ze zm.)